On my way to Canada

For my dear family, friends and all the other people that read my blog for the past 6 months

It is still a bit hard to believe but this will be my very very last update from South America (for now

). After 6 incredible months of visiting the most specteculair places (from 23 meter beneath sea level to almost 5000 meter above sea level) and meeting lots of interesting and cool people it is time to leave South-America.
First of all I really want to thank all the people that read my blog during those 6 months. I really appreciated the comments left on the website... I hoped you all enjoyed it. When I start travelling again I will make sure I will keep writing on this blog. So you can expect more in the future (if you want to).

Oke so Buenos Aires.....I had to get used to Buenos Aires. After 3 months travelling through the beautiful, quiet, friendly and safe Patagonia to the big famous city where it is busy, where everybody is in a hurry and where people have little time for you. The first place I encountered this was in the hostel, they had no time to answer some little questions, very frustrating. However in the end the hostel turned out to be a nice place for meeting new people and getting to know the artistic scene of Buenos Aires.
Buenos Aires is called 'the Paris of South-America' and it really does feel like a European City, however it took me some time before I realized that it is still a city in SOUTH-AMERICA. So streets/buildings can be kind of crappy/dirty, you have to be careful and going out by yourself at night is not a good idea.

All the warnings I got from other travellers and people living in Argentina actually became true the second day I was in the city. I witnessed 2 guys on motors chasing another guy on a bike. I don't know what the guy on the bike had done, but it was clear that the people that chased him weren't happy with him. Hunking there horns, driving against the traffic, and crossing intersections while the traffic light was on red, trying to close in on the guy with the bike. They almost caught him and started talking to the guy. But then the guy on the bike took of again and drove between 2 cars (hitting one of the mirrows) where the motors never could pass. One guy screemed PUTA and that was the end of that. Eventhough I had nothing to do with this I was kind of shaky and it made me feel pretty unsafe. An Argentinian man said to me ow probably a robbery in a way like, don't worry this is quite common here. An Argentinian women gave me a look like yes this is also Buenos Aires. Afterwards I spoke to a Argentinian guy that lives close to Buenos Aires and he told me, yes Buenos Aires is not safe....Nice to know...Bienvenido a Buenos Aires!!! However this was the only incident I had seen during the 26 days I was in the city....so I guess it is a big city like any other big city.

So you might understand after this incident and getting such a reception at the hostel that in the beginning I didn't like Buenos Aires at all. However the first Sunday changed everything and since then I started to appreciate Buenos Aires more and more, I was from that day on able to see the beauty of the city (even through the rubbish) and to enjoy its neighbourhoods. What happened.....

Each Sunday there is a market in San Telmo (also in other neighbourhoods). The main street Defensa is full with people selling lots and lots of stuff. But not the crappy stuff as we see on the queen day markets (some things where of course crapppy), clothes, shoes, jewerelly, things for in your house and many many more things, made by artists, well hand made. It was really difficult to not spend any money, but I will be in Buenos Aires for 3 more Sundays and buying stuff would be kind of deadly for my financial situation (and I also kind of hoping that my parents wouldn´t mind to go shopping with me

).
Besides the little stalls there where also street musicians, mimic artists, people selling food&drinks, people dancing, puppeteers and so much more things that where going on that it was almost impossible to experience it all. It was absolutely amazing!!!
The entire day you could just walk and enjoy all the things that where going on and then in the evening more music bands came on to the street to promote there music or just to play music because they love it. The result was that people where dancing Cumba on the street with a bottle of wine or beer in there hands, taxi's had to wait or could only pass slowely and on the famous plaza Dorrego there was a life band playing traditional Argentinian music, people dancing traditional dances with as ending TANGO! It was beutiful, the atmospheer was something I never experienced before. This was the reason I wanted to visit Buenos Aires, this is definetly Buenos Aires at her best and most beutiful. Ow and there was also a Brazilian drumband to end the evening. Every corner music, dancing, booze and people just being on the street talking, smoking and enjoying themselves...Me gusta bohemian Buenos Aires .

There is much more to Buenos Aires besides the artist/music scene. The city has an impressive history and I wanted to learn more about this, because you all know by now that I'm interested in history, politics and all the serious issues that are going on in a country. To start my 'research' I went to Casa Rosada, the presedential office in the centre of the city. The current president is Christina Fernandex de Kirchner. The fact that Argentina has a female president interests me (femenist as I am...). The most impressive of the tour was the cuarto de mujeres, the room of the women. In this room there where 14 pictures of Argentinian women that where important in the history of the nation. Most famous off course Eva Peron (Evita; http://en.wikipedia.org/wiki/Eva_Per%C3%B3n) and the madres de playa de Mayo (http://en.wikipedia.org/wiki/Mothers_of_the_Plaza_de_Mayo). The room was iniciated (not suprising) by the current president. It is a sign of respect to all the women in the Argentinian society. In my eyes an example for other countries in the world, yes also in Europe and yes also in the Netherlands. A short history lesson about Eva Peron, the wife of formal president Juan Peron. She played a very important roll in the time that her husband was president. She was the link to the minorities in Argentina (the children, the women, the elderly) with her foundation. Thanks to her the women in Argentina got a right to vote, an important lady for the emancipation. She died when she was 33 years old (I think that is also a reason why her story is a kind of myth). She is loved and hated just like her husband. I got to learn much more about her during a walking tour through the city. The tour was all about the history of Argentina (http://en.wikipedia.org/wiki/Buenos_Aires), about the arrival of the first Spanish people, the struggle with the indigenous, the establishment of Buenos Aires, the development of the different neighbourhoods, the political history (development of Peronism, the coup d'etat supported by the USA (again the USA, it is incredible how big there part is in the South and Central American history, and I can say easily not a part to be proud of), the dictatorship, the disappearance of 30.000 people) and the current political situation (the crises in 2001, the demonstrations that where repressed violently, 5 people died, the resignment of the president). A very very interesting tour and I would recommend it to anyone who goes to Buenos Aires.

Just a quick sidestep about the respect for women, because what was showed in that room in Casa Rosada, doesn't mean that it is showed on the street. I know that Latin American men are full of passion and fire. Well, that's fine with me and I don't think it really bothered me before, because it was never really an issue, but here in Buenos Aires is the very first time that I felt intimidated by men, a feeling that I don't experience easily. I refuse to generalize but a part of the men here are really horrible and kind of scary. In Peru 'they' would only wissle, in Bolivia just stare, Chile was a combination of the preface with sometimes a comment which I could foil with a smile or something, but here in Buenos Aires pfffff. You know what 'men' (again I don't want to generalize) do when they see you coming: they turn towards you so they can really watch/review you, they look for eye contact, and once you (almost) pass by they will say something like you are a nice piece of meat, something like mmmmm I love you. It absolutely repulsive, what is wrong with men that do that, where did they get it from? You would think that in a society where women play such an important role things would be different. But hey what do you do about it, right? Just look to the ground and keep walking, listening to music when you are on the street also really helps!

Oke back to my story, as you all might have read in my previous blog updates is that my parents and a friend of my mom would come to visit me in Buenos Aires. Before they would arrive I had 13 days for myself. What did I do? Walk around in the city, visit museums, go on tours, go out.......a lot (concerts, clubs, music things), you know the usual stuff that you can't do with your parents

. The 18th of July came near quickly and before I knew it I was on my way to the airport to pick up my parents and a friend of my mom. A special day, also because 6 months ago on the very same day I took my plane to Lima. I was kind of nervous to see my parents again after 6 months, but as soon as I saw them entering the arrival hall my nervousity switched to excitement and happiness. It was great to see them again after such a long time, off course lots to talk about. They rented an appartment in San Telmo and my hostel was only a 5 minute walk (always good to keep your own place ).

I won't go into too much details about there visit, you can compare it with having a descent city trip. The first day I showed them around in the centre and told them all about I knew or had learned in the time I already spent in Buenos Aires. Off course I hardly could shut up about all my experiences from the last 6 monts, but they were all very interested and they let me talk all day. On Friday I organized a private city tour to show them La Boca and Recoleta.
La Boca is one of the poor areas in the city. The people that love football might know it from the team that is located there Boca Juniors! It is incredible to see how important football is in the live of these people. An example, everybody knows the CocaCola logo to be red and white. CocaCola is a sponsor of Boca Juniors...However these colours of there sponsor is a problem because these are also the colours of there biggest rival River (the rich club) so they made a deal with there sponsor and the colours changed to black and white, especially for Boca!!! La Boca is also known for there outdoor musuem Caminito, a local artist that wanted to do something for his community. This area is super touristy but outside that area you have to be extreem careful. Next we went to Recoleta where we saw Recoleta Cementry and the grave of Evita. The tour was very interesting, the guide knew a lot and we got tons of information about the city (which I won't bother you with).

On Saturday I planned a trip for myself. It is off course great to spend so much time with my family but you know....after six months of by yourself it can also be an overkill. So I went on a streetart tour (super cool, would recommend it to everybody who goes to Buenos Aires). Sunday was San Telmo Market (and a week later as well so ended up visiting this market 4 times!!!). The other days we spent on visiting musea (Belles Artes, Arte Decorativo, Malba and Xul), having dinner (gosh it is great to eat some proper meals), seeing some tango with live music in one of the Milongas (evening where people can go to watch or dance tange), went to the bookstore El Ateneo, we saw a piano play in the famous Colon theater, went to a rural livestock exhibition in Palermo (big bigger biggest meat cows), went to the botanical garden and and and and....we went a day to Uruguay, Colonia del Sacramento (great weather and just one hour boat trip away from Buenos Aires)..... To conclude we did a lot!!!! But it was totally fun and I loved every moment of it.

In the mean time I kept on going organizing things for Canada. So just a quick update, I found a place to stay and my aunt will pick me up from the airport. I cannot wish for a better start! However it is kind of weird to leave South-America. I mean Canada will be thrilling as well but the last six months have been so good (I truly never felt so happy in my entire life!) and interesting that I feel a little bit sad to leave. However if I stick to my plan I will be working for a year and then go travellig again. I hope to be able to visit some friends I made on the way and to come back to South-America (I will speak fluently Spanish then

)....I don't know I can get really nostalgic about the last 6 months if I want to but there is no point in that...I am totally looking forward to Canada, seeing my family again and refil my bank account. This journey will always be in my mind (the places, the people, the travelling) and it even might have changed me in some (hopefully good) ways, who knows?!?

Well I am going to pack my back for the last time. Again, thanks for being so interested in all my adventures and off course I will keep in touch. However I am not planning on blogging in Canada because I guess it won't be as interesting as my adventures in South America (the usual stuff, work, football, study, etc). But I can give you this update I kind of already know what and when my next travel will be...So be prepared for an update somewhere in the future...

Big hug and besos

IT WAS AMAZING!!!!!!!!!!!!!!!

Scuba duiken en meer walvissen

Op 4 juli dan toch maar Puerto Madryn en daarmee Patagonia achter me gelaten op weg naar Buenos Aires. Mijn laatste stop. Ik keek er best naar uit, ook omdat het bezoek van mijn ouders nu heel dichtbij kwam. Aan de andere kant maakte het me ook wel nerveus, vooral betreft het stukje wat ik na Buenos Aires ga doen, want dat moment komt nu ook razendsnel dichterbij. Inmiddels heb ik mijn ticket voor Canada geboekt en is het nog maar een week tot dat mijn ouders hier zijn. In mijn volgende update Alles over Buenos Aires (zie het maar als een klifhanger

)....

Veel liefs uit de stad van de Tango

Second to last update?

Hola Chicos and Chicas,

I realize that this will probably one of my last updates of my trip. With 1,5 months to go and only 2 cities left, the end of my journey in South America is near. When I think about it, it makes me sad. So far South America has been good for me, however travelling costs money and it's inescapable that after such a journey you have to return to the life of work and routine. I know my life will never be the same again (in a good way) after this experience. Besides, the future will be thrilling because I will be living in Canada for a while, visiting family, discovering my Canadian roots and gaining work experience in a country abroad, new and exciting things.

Even I know that my journey is almost ending I'm absolutely enjoying every moment of it. In the beginning I had to get used to Argentina (like I had to get used in all the countries). Though Argentina is a 'western civilisation' it cannot be compared to the countries that we live in. For me that's a good thing, because it makes you realize how incredibly blessed we are, with all the oppertunities that we have in the countries that we live in. Argentina was economical a very strong country and the peso was equal to the American Dollar. However this has changed, at the moment 4 dollars is worth 1 peso. Food is expensive, buying meat, fish, vegtables, maté, it's pricey, especially when your salary isn't in ratio with daily living costs. At the moment I have only been in Patagonia, and it is strange to realize that this side of the country has enough farms that produce meat and plenty of sea surrounding them for fish, why does it have to be expensive? Well I got the answer. It was explained to me that all the good stuff was exported to Europe or North America. That in the supermarkets you can find fish cought hundreds of kilomters away from Patagonia. Free trading they call this, it's crazy when you think about it. Why not first make sure that what you produce locally goes to the local market and everything what is left can be exported?

This also counts for jobs. It's similar all over the world. The locals (offcourse I'm over generelizing now) don't want to work in certain branches, in this case construction. So here in Puerto Madryn (where I am at the moment) many Bolivians work in construction, because they are willing to work even harder for less money. I guess everything is better then living in poverty in your own country. Doesn't this sound familiar with the Polish people that come to the Netherlands to work, or the Africans that escape there continent to work in Europe for a better life?

I met a lot of young Argentinians in the short period of time I have been here. They are all amazed by my story, quitting your job, earning enough money to travel for 6 months. Eventhough they would love to do the same thing it is more difficult for them. They told me your money is 5 times more worth, you can save 5 times as quickly. The saleries are lower then what we are used to, and to travel to Europe (I got the feeling that Europe is the place to dream of when you're born in South America) is almost impossible because it's so much more expensive. So the only thing they can do is work hard and try to safe money bit by bit. The most people I spoke to work 6 days a week. In some jobs it's uncertain if you have work each single day. No work means no payment. The social security we have (at least still have) doesn't exist here in South America. They don't have as much days off, they don't get paid as well for the hours they work, if you don't work you don't get money. It's simple, not fare. The locals from my age almost all life at home with their parents, or they live together with there partner. Getting a place for yourself is impossible, to expensive.
That's why people like to work for European companies, the working conditions are similar to European customs. So 4 weeks of holiday and a good salary. The people I met kind of struggle with this because working in those gigantic companies isn't the dream job. So they have to choose between doing something you love and earn a little or doing something you don't like but earn a lot. In one case a guy told me that he could work in this big company (not sure what kind of company it was, something with metals), they asked him to come work because his father works there and built up a good reputation. So the argumentation is so father so son. I asked him what made him doubt taking the job. He said: 'I would like to work there but just for a year or two. However that is not possible because I'm also responsible for the reputation that my farther has there. So if I just go there to earn money quickly and leave, it will harm the reputation of my father'. How social of him to consider his father reputation and therefore choses not to earn lots of money but just stay at his job where he is at the moment.

Offcourse it's not all bad and horrible. The quality of living here in the south is in many ways so much better than where we come from. To explain this I will tell what I experienced after my last update. I went to El Chaltén a small town in Los Glaciers National Park (http://en.wikipedia.org/wiki/El_Chalt%C3%A9n). I told before that I was hoping for good weather, well the weather god was very very kind to me! It was beutiful for 3 days in a row! From the bus you could even see the famous mountain ridge, absolutely stunning. The giant hostel where I was staying was nearly empty, most shops where closed and many houses had shutters in front of there windows. It could have been a good script for a horror or arthouse kind of movie. But as I wrote already the weather was beutiful, clear blue skies, hardly any wind and not to cold. There was lots of snow which was so bright white due to the sun that it hurt your eyes without sunglasses.
The first day I did a part of the Laguna Torre trail. Hiking in the snow is fun but energy demanding and kind of tricky because lots of trail signs wheren't visible. That is why after 1,5 hours of walking I returned to my hostel, I couldn't find the trail in the snow and because I was walking by myself I didn't wanted to take any risks. So no views of Laguna Torre but a great viewpoint and some nice pictures all made the walk absolutely worth it.
Day 2 was reserved for the Fitz Roy hike. Again perfect weather! I started to walk early because it was a 6 hour hike. If you do the entire trail it will take 8 hours, however park rangers gave the advise not to go to the last view point because it was dangerous due to the amount of snow and ice. The hike was again (sorry I'm starting to repeate myself) absolutely gorgious. In the beginning I had some troubles finding the right trail, but once I found it I had no more difficulties finding the path. The track was very slippery at some places, most of the time you could walk around it. Though at some places it became tricky, a small path, a steep mountain slope on one side and an even steeper abyss on the other made it kind of dangerous. But taking it easy I survived all the tricky parts. The thing what really kind of freaked me out was the silence of the woods and the fact that there are puma's in that area. I don't know if you have ever seen pictures of puma's but often you can see the animal seated on a rock overlooking the area. Well during that trail there where all kind of Puma rocks (as I called them), exactly similar to the pictures I have seen. I guess it's my own wild imagination and I forced myself not to be scared. It would have been kind of cool to see a real puma (though preferable from a far distance ;-)..). The only wildlife I saw where some hares. At the end of the trail it was hard work because the snow would sometimes be so deep that it reached my knee. I tried to follow the steps of previous hikers to prevent myself from getting out of balance due to the thickness of the snow. It's kind of fun, every step you make you don't know what is beneath it, so sometimes nothing happens. At other moments your foot dissapears in the snow. In 6 hours I completed the hike, it was amazing. Walking by yourself, the silence or the noise of the wind (which also made it kind of spooky sometimes) and the great landscape.
The last day I did a very short hike to the waterfall Chorrillo del Salto. The weather started to change, it got more windy, and cold so it was time to go back to El Calafate and continue my trip to the north.

Well you might guess why I started this part of my story that the quality of live sometimes better is, than in the countries we live in. I mean with such a surounding, close to wildlife, close to nature, what else do you wish for? Seriously, when I was walking there I really asked myself, what more do I need. I could work there and go on one of the many many hikes as often as I want. I can go climbing, horse riding, mountainbiking, etc. I don't need a big house, expensive car, satellite tv (well maybe just to watch football) and all other kind of stuff. I mean being in this small town made me so, I don't know, balanced or something I guess. It's difficult to describe the feeling, it was really a moment that I realized I don't need anything else, this is the ultimate place. It's quality of life! It even made me doubt about travelling to other parts of the world. I was so sure to see the world but now? I mean who cares about Asia, Africa, Europe if you experience this and feel this way here in Patagonia? But no worries, I will travel the world and then I can really tell if Patagonia is the ultimate place to be.

So that was El Chaltén. After spending 1 more day in El Calafate I took the bus to Puerto Madryn and that is the place where I am at the moment. The bus trip was long again (almost 24hour), but I had 2 chairs to myself for the entire journey and we got food so it was a fine journey. I arrived in Puerto Madryn in the afternoon so enough time to choose a nice hostel. Normally I'm really influenced by the price, but this time I chose a hostel which is a little bit more expensive but it is worth it. They have a great living room, a pool table, the guys working here all speak English which makes it easy to communicate, just everything you need to stay for a while. That is exactly what I decided, to stay here for a while. I want to be in Buenos Aires the 4th of July to prepare for the visit of my parents and also to try to find a job for the next couple of months. So I have like 3 weeks to spend in Puerto Madryn if I want to. So Puerto Madryn....

The town is famous for it's wildlife. In the high season the sea is full of whales, sealions, pinguins, dolphines, orca's and elephant seals. At this moment the whale season is just starting, so it was kind of a gamble if whale watching was possible. However on the very first day that I arrived, one of the guys in the hostel told us that he just got a call that there where some whales near the beach of Puerto Madryn. We (2 Argentinian guests and me) went to the beach and indeed indeed WHALES!!! They where to far away to take really clear pictures but from the shore you could see them clearly. The first time I had trouble to find them but the trick is to search for squirts of water, what is caused when the whales breath. Eventhough the whales wheren't that close you could see that there size is enormous, sometimes they would show there tail. And what totally made me excited was the fact that you could hear them breath! It was really special, and I could stand there for a while just looking at these creatures moving through the water. Wondering why people kill these animals, wondering why people mistreat animals and ruin nature. What an experience and what a beginning for my visit to Puerto Madryn. Ow and besides whales we saw a pinguin (which has to be lost because all the pinguins go north to avoid winter) and a sealion (which is briljant, so much better then seeing sealions in a zoo).

Because I decided to stay here for a while I'm taking things slowely. So the first full day I did a 1 hour beachwalk to a museum (which was closed). The walk was fine and the whales were still present. And I saw again 2 sealions which where playing with eachother, jumping in and out the water. On my way back there was this moment (should have taken a picture) that was so uhm how can I explain it, well I'll describe it. On my way back there was this guy (guess in his 30ties) sitting on his tip-up seat (klapstoeltje) with in one hand a binocular and in his other Mate. This image so Argentinian like, it would have been a briljant picture. (Mate is the local drink here, grassy tea, very very strong and bitter, the Argentinians drink it all the time, especially around 5 o'clock with something sweet to eat). The rest of the day I just chilled out at the hostel and watched a movie with one of the guys working here. It is nice that it is quiet, people have time to talk to you about there country and there lives, which is really interesting. That evening we played some pool and I pulled an all nighter just playing pool and talking. As you can imagine I was totally tired the next day. However I decided to go for a run!!! Haha I suprised myself but running on the beach with whales next to you was the best run I ever had, and I actually really enjoyed it (and at the same time realized how travelling can be horrible for your fitness). That evening it was again an all nighter but that didn't stop me from renting a bike the next day to go to Playa El Doradillo. This is a beach 16km away from Puerto Madryn where you can see whales near the shore. Because of the season they told me that it might be a dissapointment to go there but it wasn't at all. You could see plenty of whales (however taking pictures was really dificult, it seemed like the whales where shy for photographes, everytime I wanted to take ons I was to late). The beach was amazing, totally empty with a pretty sandy colour and some birds. Because it was difficult to take pictures I decided to make a film with my camara. That was a good idea because I was able to film much more activity than I ever could have done by taking pictures. The highlight was absolutely the moment that a whale decided to jump out of the water (like you see in the documentaries) and fall back into the sea. The noise when it touches the water is great a big BAAMMM (like when you fall into the water from some hight, but then 100 times louder). The first 2 times I missed it but the whale was such a show of (and I really thanked him/her for that) that he/she did it a third time, so I could get in on camara perfectly! I spend about one hour at the beach and then cycled back to Puerto Madryn where I cought up with my sleep. Ow by the way on my way to the beach I got a flat tire, I was really glad that I was tought a long time ago how to replace it, otherwise I would have still been in the middle of nowhere walking for 16 km.

This time I went to bed early, but I woke up at 03.00. I couldn't go back to sleep because some guys in my dorm where snoring, so I went downstairs to accompany the guy that does the night shifts. The rest of the time so far I haven't done much. I will start a diving course on Monday. Apperently Puerto Madryn is one of the best places on earth to dive! It will be amazing. Because I already have my PADI Open Water liscense I can go for PADI Open Water Advanced Diving. I will make 5 dives, each one with a kind of specialisation, 2 or obligated, but I can choose 3 (examples what I can choose are wreck diving, night diving and photografing). Really really looking forward to this, eventhough I will have to study next week. Ow and I will go to the national park this week to see some elephant seals and some more whales. So lots of things to look forward to (also the possibility of playing football with the guys and going out in the weekend). Lots going on, lots still to do and organize (looking for a job for example!).

Well hope you're all doing well over there. That you guys aren't to upset update the Dutch National team (haven't seen one game, but offcourse I know the results) and that summer is treating you well. Take care.

Besos

Michèle

Winter!!!

Terwijl het op het noordelijk halfrond zomer begint te worden en naar verluid het in Nederland inmiddels boven de 20 graden is (hoewel ik vandaag weer hoorde dat het ijskoud was en regende), ben ik in de Patagonische winter beland. Ik heb in mijn leven nog nooit zoveel sneeuw gezien. Het is mooi wit overal, het vriest ´s nachts behoorlijk en overdag komt de temperatuur niet boven de 10 graden (met een windchill factor die het nog wat kouder doet aanvoelen). Maar dat alles doet er niet toe want ik geniet volledig van het weer en de fantastische omgeving, eenruwe maar unieke kant van Patagonia.

Toen ik mijn trip in Nederland aan het plannen was, had ik een aantal dingen op mijn lijstje staan die ik moest doen, meemaken of zien. Bij deze even kort het lijstje:
1. Inca Trail en Machu Picchu in Peru
2. De zoutvlaktes in Bolivia
3. Patagonia
4. Condors zien
5. Buenos Aires bezoeken
Ik kan met trots verkondigen dat punten 1 t/m 4 afgevinkt zijn. Enkel Buenos Aires nog en dan ben ik zo gezegd klaar in Zuid-Amerika. Uiteraard is dit niet waar want er is zo belachelijk veel te zien en te beleven dat ik hoop hier ooit terug te komen.Maar ik zal niet op de zaken vooruit lopen.

Mijn laatste update was wanneer ik op het punt stond om Ancud, Chiloe eiland, Chili achter me te laten. Het afscheid was voor mij een van de lastigste tot dusver, het viel me zwaar, en om eerlijk te zijn mis ik deze plek nog steeds. Reizen is fantastisch maar ik ben erachter gekomen dat ik 1 ding vervelend vind, ontmoet je eindelijk mensen waar je een klik mee hebt, moet je afscheid nemen.Ik weet wel dat dit onderdeel van het reizen is maar het is ronduit vervelend, irritant en al dat soort dingen. Want ik besef maar al te goed dathoe graagik het ook zouwillen (en de ander uiteraard ook), het is zeer lastig om blijvende vriendschappen op te bouwen.

Vanuit Ancud nam ik de directe bus naar Punta Arenas, een busrit van 36 uur waar je de grens met Argentinië over gaat en daarna weer terug de grens over naar Chili. Sinds ik mijn ticket had duimde ik dat ik langs iemand zou zitten die niet snurkt of andere vervelende eigenschappen had. Ik belanddenaast een jong meisje, niet dat we een woord uitgewisseld hebben maar ik was blij met mijn buurvrouw. Het eerste deel van de busrit was super mooi, vanuit Ancud ga je met de pont naar Puerto Montt en daarna iets naar het noorden, Osorno. Vanuit Osorno ga je richting Argentijnse grens, dat stukje was schitterend, meren, bergen en echte bossen (niet die paar rijen bomen wat we in Nederland kennen

),waar je kan voorstellen dat de poema´s er in alle vrijheid rond wandelen. Aangekomen bij de Chileens/Argentijnse grens moest iedereen de bus uit om een stempel te halen. Wat me opvalt is dat de meeste ambtenaren mijn paspoort met Nederland/the Netherlands niet herkennen. Dus kreeg ik ook in dit geval de vraag waar kom je vandaan, ze kennen hier namelijk enkel Holanda als naam voor Nederland (ik heb het inmiddels al opgegeven om los Países Bajos te gebruiken. Dit is de originele naam, maar helaas kennen slechts enkele de precieze betekenis hiervan. Vele denken dat het gaat om de Lage Landen, dus ook België en ik heb hier en daar zelfs de naamLuxemburg horen vallen). De grensovergang ging vlot, met uitzondering voor 1 Chileen. Ik weet niet wat er aan de hand was maar hij mocht de grens niet over en bleef dus achter in Chili. Het tweede deel van de busreis was ronduit saai. Ja klinkt slecht maar ik kan er niks aan doen, het grootste deel rijdt de bus over desteppe. Dit zijn vlakke stukken land met enkel lage begroeiing en hier en daar een wild dier. Voor de rest is er niks, maar dan ook echt absoluut niks (het enige wat me verbaasde was dat alles omheind was, het gaat hier om gigantische stukken, er zijn estancias van meer dan 15.000 hectare). Heel interessant maar na 10 minuten uit het raam gekeken te hebben, heb je het ook wel gezien. De oplossing, veel slapen of film kijken, die helaas in 99% van de gevallen gedubbed is. Na ongeveer 30 uur in de bus gezeten te hebben kom je weer bij de Argentijns/Chileense grens. Het was me bekend dat de Chilenen hun grenzen streng bewaken en dat tassen en dergelijke doorzocht worden naar spullen die niet de grens over mogen. Maar ik dacht, onze bus komt uit Chili, we zijn verder in Argentinië niet uitgestapt, dus het zal wel meevallen. Nou niet dus in mijn geval werd mijn knoflook (die in Chili gekocht was) afgepakt. Dat was niet zo´n ramp als je het vergelijkt met de Russische man die opeens Chili niet meer in mocht. Bizar bizar bizar. Ik heb er geen andere woorden voor. Dus deze man werd achtergelaten in Argentinië (in the middle of nowhere!). Ik ben heel benieuwd hoe het met hem is afgelopen. Het vervolg in Chili was verder prima en rond 7 uur kwamen we inPunta Arenasaan. We (een Canadese en ik) besloten om gelijk een bus te pakken naar Puerto Natales, wat een extra 3 uur is. We konden gelijk instappen en vervolgde onze reis en rond 10 uur ´s avonds waren we dan eindelijk op de plaats van bestemming.

Puerto Natales is de plek waaruit je het nationale park Torres del Paine kan bezoeken (in het stadje zelf is verder weinig te doen). Dit is het park waar afgelopen december (of november) een gigantische brand gewoed heeft. Het is een van de meest bekende parken, denk ik, in heel Zuid-Amerika en mensen zijn er altijd lyrisch over. Ik wilde dit wel eens zien maar door omstandigheden heb ik besloten niet naar het park te gaan. Ten eerste, het is een rot tijd om te kamperen, dit houdt in dat je alleen vanuit de refugio wandelingen kan maken, en niet de hele route kan doen. Ten tweede de weersverwachtingen waren ronduit slecht toen ik er was en ten derde de kosten die erbij kwamen kijken. Nu ben ik echt niet de flauwste qua geld uitgeven hier in Zuid-Amerika (nee, echt niet) maar ik vond dat we (de toeristen) in dit geval echt uhm...hoe kan ik het netjes zeggen...onrechtmatig behandeld werden. Toen ik voor het eerst informatie te horen kreeg over het park werd me verteld, vervoer kost 40 dollar, entree 16 dollar en slapen in de refugio 20 dollar per nacht. Slik ja redelijk prijzig, maarja als je echt iets wilt dan is het wel te betalen. Maar het geval was dat ernog vrij veel toeristen inde buurt waren die hetpark wilde bezoekenen dat merkte ze daar in het park. Dus wat heeft het management van de refugio gedaan? De prijs omhoog gegooit naar37 dollar per nacht!!! En het irritante is dat je voor die prijs enkel een bed met matras en kussen krijgt, wel toegang tot warme douches maarvoor de rest is er niks! Geen verwarming, een keuken die je eigenlijk niet mag gebruiken, geen andere faciliteiten.Ik vonddeze prijsverhoging ronduit oneerlijk. En aangezien ik heel slecht tegen oneerlijke behandeling kan heb ik het park links laten liggen. Maar ik kom ooit terug om de wandeling van 10 dagen te maken, dat weet ik zeker.

Dus wat heb ik in Puerto Natales gedaan? Een dagwandeling gemaakt naar een uitkijkpunt over Puerto Natales. Nu zag je pas hoe geweldig mooi de omgeving was, met gletsjers, bergenbedekt metsneeuw, de zee en CONDORS!!!! Jajajaja ik heb ze dan eindelijk gezien, 100% life, 100% wild, de trots van Chili. Wat een gigantisch beest is dat, en wat vliegen ze snel. Maar gelukkig (dankzij mijn fenomenale camara, ouders nogmaals bedankt!) heb ikuit al mijn pogingen 1 geweldige foto overgehouden. Voor de rest heb ik niet veel gedaan in Puerto Natales, een beetje rondgelopen (met name naar de supermarkt en terug), Greys Anatomy op de computer gekeken (ik ben weer helemaal op de hoogte) en veel nagedacht wat te doen het komende half jaar (wat een redelijk grotevraagteken is op dit moment). Het weer was ook niet heel uitnodigend trouwens om naar buiten te gaan, sneeuw (en niet een klein beetje) en de wereldberoemde Patagonische wind die het ijzig koud maakt. Maar ook dat is wel mooi om een keer meegemaakt te hebben.
Toen ikna bijna een weekklaar was om Puerto Natales te verlaten lukte me dat helaas niet op de geplande dag. In de hostel hadden ze mijn busticket geboekt en in de vroege ochtend ging ik naar de busstation om mijn bus te nemen. Helaas vertelde de vrouw achter de balie me dat er geen reservering voor mij was en dat de bus vol was, dus dat ik niet mee kon. Na wat gediscussieerd te hebben legde ik me erbij neer en ging terug naar de hostel. Gelukkig was de eigenaar van de hostel zo attent om me die nacht dat ik extra moest blijven niet in rekening te brengen. Dus een dag later dan gepland zette ik mijn reis voort naar Ushuaia. Dit is een busrit van ongeveer 12 uur, dus weer de grens over. Dit maal ging alles zeer gemakkelijk en zonder problemen kwam ik ´s avonds aan in Ushuaia.

USHUAIA, het einde van de wereld zoals ze het hier noemen. Theoretisch gezien kan je nog zuidelijker gaan Puerto Williams in Chili maar daar is absoluut niks te beleven (of uiteraard Antartica). Ushuaia is de meestinteressante zuidelijksteplekvoor toeristen. Het einde van de wereld ziet er trouwens schitterend uit! Besneeuwde ruige bergen, veel water (de kleur is zo zo zo donkerblauw dat is nauwelijks te bevatten, komt door het smeltwater van de gletsjers), en uitgestrekte bossen. In juni begint hier het ski seizoen dus het toerisme gaat het gehele jaar door. Het is hier koud, wat een understatement! Maar je hoort mij niet klagen, ik geniet er echt van.
Ik heb hier een off-road jeeptour gedaan wat een goede dagbesteding was. Aan het einde van de dag was er een barbeque en gitaarmuziek. Ik heb vossen gezien, caracara´s (van die grote vogels ), beverdammen en een schitterende omgeving. Tijdens de tour kwamen we op een gegeven moment uit bij een meer en we stapte uit om foto´s te nemen. Eenvolledig happymomentje was dat, het besef dat ik echt in Patagonia ben, dat ik het allemaal echt voor elkaar gekregen heb.
Voor de geïnteresseerde onder jullie, die naam Patagonia is afkomstig van het woord Patagón. Dit is de naam die de ontdekkingsreiziger Ferdinand Magellan gebruikte voor de inheemse bevolking omdat hij dacht metreuzen te maken te hebben, Pata staat voor voet, Patagonia voorgrote voet(voor exacte uitleg zie http://en.wikipedia.org/wiki/Patagon).

Ow nog een mooi feitje, wist je dat ze in Ushuaia ook een Irish pub hebben?! Ik nu wel en dat het er erg gezellig kan worden ook. De Argentijnen houden er wel een beetje vervelende gewoonte op na. Het avondeten hier is pas rond 22:00 en opstap gaan begint pas iets te worden rond 02:00. Dus als je hier opstap gaat dan heb je een dag nodig om bij te komen. Naast het stappen, ben iknog naar het nationaal park geweest. Zoals je kan zien op de foto´s lag er al behoorlijk wat sneeuw. Ik had een goede dag want de uitzichten waren super (alle ervaringen hier zijn weersafhankelijk, tot nu toe heb ik geluk, ook omdat ik kan wachten tot dat het een mooie dag is en me niet hoeft te haasten). Het was de allereerste hike die ik alleen ondernomen had. Het was absoluut niet lastig (slechts 3 uur) maar ik ben er wel achtergekomen dat wandelen met iemand anders op die afgelegen plekken toch fijner is. Om maar een voorbeeld te geven: op een gegeven moment kwam er uit de bossen een vos recht op me afgelopen (wist je trouwens dat vos in het Spaans Zorro is, nu snap ik waarom Zorro Zorro heet). Ik voelde me best bedreigd maar gelukkig bleek het slechts bluf van het beestje te zijn. Toenhet er op aan kwam bleek hij of zij banger te zijn dan ik. Maarja stel dat de vos een poema was ofzo , dan had ik minder in te brengen. Maar deze ervaring deed niks af aan de gehele dag. Ik moestmezelf meerdere malen in mijn arm knijpen om te beseffen dat ik echt in mijn eentje door Patagonia aan het lopen was, in het midden van de winter. Wat een gelukzalig trots moment was dat (alweer ja), om te beseffen dat ik op deze plek rond liep en hoe ik dit bereikt had.
Voordat ik gingwas er nog een mooie afsluiting in Ushuaia, een van de jongens had geregeld dat we op donderdagavond konden voetballen (daarom was ik expres 1 nacht langer gebleven). We speelde indoors, soort zaalvoetbal, 5 tegen 5. Ik was samen met de jongens die in de hostel woonde en/of werkte.Er waren 3 teams dus wie scoorde kon blijven staan. Het ging goed en ik scoorde in totaal 3 keer. Op een gegeven moment vroeg zelfs een ander team, die een man te kort had, of ikmet hun mee wilde doen.Iedereen kanmijn antwoord wel raden....
Na het voetbal besloten de meeste mensen in de hostel opstap te gaan (1 juni was namelijk een vrije dag). Ik moest vrijdag ochtend (1 juni)om04:30 de bus hebben en dus ging ik mee de kroeg in. Het was erg attent vaneen van de jongens om´s ochtends vroegvanuit de kroeg met me mee te lopen naar de bushalte. Zondergeslapen te hebben ging ik de bus in.

De busreis gingvan Ushuaia naar El Calafate.Deze trip komt op nr 2 van mijnergste busreizen tot nu toe!De gehele reis (in totaal 21 uur) voelde ik me totaal beroerd (nee niet door overmatig drankgebruik van die stapavondof iets dergelijks, waarschijnlijk doorhet kraanwater of door het eten). En het was een lange lange langereis. Ik moest in totaal 2 keer overstappen, 4 grenzen over (even tussendoor...pa bij deze je had helemaalgelijk, we moesten inderdaad Chili weer in. Zo krijg je je paspoort trouwens wel makkelijk vol, allemaal stempels van Chili en Argentinië) en door 2 Argentijnse politie controles (die bij het uitgaan of ingaan van volgens mij elke stad aanwezig is). Het enige geluk wat ikhad, was dat erstom toevallig iemand van de hostel nog zo laat in de busstation moest zijn. Hij zag dat ik een backpacker was dus vroeg hij of ik een hostel zocht, enhij werkte in de hostel waar ik naar toe wilde. Dus een gratis ritje naar de hostel en snelnaar bed (was inmiddels 02:00).Ik was totaal gesloopt en kwam de volgende dag pas om 13:00 mijn bed uit. Dat is ongekend laat voor mijn doen.

Een dagje rust en gisteren (3 juni) naar Perito Moreno geweest in Los Glaciers National Park (http://en.wikipedia.org/wiki/Perito_Moreno_Glacier). Uhm hoe kan ik dit omschrijven....Een hele grote WAUW moment zeg maar. Vooral toen ik op de uitkijkpunt kwamdie de totale gletsjer liet zien (weer goed weer dushad je totale zichtveld over de gletsjer).Sommigeplekken waren zo blauw, gewoon te bizar. En ik heb gezien hoe er stukjes afbrokkelde (hoort zo, heeft niks te maken met klimaat verandering). Wat een lawaai is dat...eerst een hele luide KRRRRRRRRR dat door devalleischalten daarna valt het stukje ijs(is het even stil), maar zodra het ijs het waterraakt lijkt het net over het dondert in de vallei (ook al is het een relatief klein stukje het geluid is enorm. Om een idee te geven 1 kuub ijs weegt 1.000 kg). Een geweldige ervaring met een goede gids dieons alles vertelde overhet national park en de vorming van deze gletsjers. Owja en op de heen weg ontzettend veel arenden en caracara´s gezien. Eengiga arend zat midden op de weg (lekker opportunistische beesten, ze blijven gewoon langs de weg zitten tot dat er een haas ofzo wordt dood gereden, scheelt weer jaagwerk) zijn haas op te eten. We konden echt heel dichtbij komen, wat niet gold voor de andere roofvogels die ruim op afstand netjes zaten te wachten tot dat deze hongerige arend was uitgegeten.

Vandaag dus een rustdag (alweer ja, maar wat wil je als je 48 uur beroerd geeweest bent) en dinsdag naar El Chaltén. Een dorpje midden in het gletsjer national park. Vanuit daar kan je verschillende dagtrektochten maken. Ik moet even kijken hoe het met het weer zit en wat de gidsen adviseren. Maar ik hoop 3 wandelingen te kunnen maken. Een ervan moet me als het goed is naar een mooi uitzichtpunt brengen van berg Fitz Roy! Als het goed is weer een hoogtepuntje. Ik trek er een week maximaal 1,5 week voor uit om daar te zijn. Puur omdat reizigers zeiden, wacht tot dat het weer zodanig is dat je de Fitz Roy kan zien. Zo bijzonder moet het zijn. Dus hopen op goed weer. Na El Chaltén ga ik even terug naar El Calafate, want vanuit daar moet ik de bus nemen naar Puerto Madryn. Wat ik daar ga doen? Hopelijk walvissen en orca´sspotten

. Maar dat is voor mijn volgende blog update.

Ik weet niet wat jullie plannen allemaal zijn. Maar mocht je vakantie hebben binnenkort of ergens deze zomer alvast veel plezier!!!

Take care

Michele

Adapting my pace of travelling

While I´m listening to my favourite Dutch radio station (3FM) for the first times in months and looking over the sea (yes yes I've got to a hostel with sea views

..when it's sunny it's beautiful and when it's windy, rainy and stormy like now it's beautiful...damn life is hard ...), I´m trying to find the words to update my blog. It's been a month ago since I have wrote my last story in Santiago. Times flies when you're having fun I guess. However I haven't travelled much since Santiago.

I took the bus to Púcon and I stayed there for 20 days. Púcon is a small town (http://en.wikipedia.org/wiki/Puc%C3%B3n) in Araucanía region, in the north of the Lake District in Chile. The town is well known because of its volcano Villarica. This is one of the many active volcanoes in the region and one of the many you can ascent. As you might have already seen in the pictures, I climbed this volcano. It was a great experience, it was difficult due to the weather conditions, it was very windy. During the ascending part you climb about 1km up to 2850 meters. The part I enjoyed the most was walking on the glacier part of the volcano. I never walked with crampons and ice-axe before, I loved it though it was kind of energy demanding. Before going on the glacier, the guides explained how to walk on a glacier and what to do when you would slip of fall. They watched us very carefully every step we took on the glacier, not long ago tourists died on this very same volcano, so serious stuff. However it was absolutely thrilling! We even had to pass small ridges (with an abyss on both sides) while holding a rope. Because of the wind you really had to focus, sometimes there would be a squall which was so strong that I actually had to stop walking, putting all my energy into staying on my feet. Some hikers didn't like it at all, but for me the weather conditions made it hardcore and I kind of love to be challenged. We reached the summit but because of the activity of the volcano we couldn't stay long. With activity I mean that big clouds of sulphur gases come out of the crater. The gases are really toxic and it smells really badly as well. We rapidly took some pictures and then started descending. When the weather conditions are good and the gas clouds go straight up you apparently can see the magma in the crater. How cool is that! However I didn't got to see that. Our view was clouds beneath and the top of another volcano in the distance, also really beautiful.

Besides the volcano trip I did 3 day hikes, a 2 day track with horses and a 5 day track in Villarica National Park. I won't get into details about the day tracks (all really nice though). The horse riding is definitely something to mention. I did this track with 3 Germans. In the morning we got our horses, mine was an 8 year old Chilean ex rodeo horse named Castanjo. He had a lot of energy and personality which I absolutely loved. I really had to work during the track, and enjoyed every moment. It made me remember my horse riding skills and the love for horses. Besides the riding part, the camping was also great. We made that night an Asado. This is a `typical` Chilean barbeque, which simply means a lot of meat (in this case 2kg for 3 people). We made our campfire (which was fun) and then cooked our meal. The meat was amazing, one of the best pieces of meat I ever ate. In the night it got really cold so I got into my tent early. The next morning we had breakfast, saddled the horses and went back to the ranch. The guide told us that in a week she would have a 4 day track. I was seriously considering doing this track as well, though something came up.

When I got back to the hostel, I met a Belgium guy and he was planning to do a 5 day hike in Villarica national park, the track is called Villarica Traversa. The trail brings you near 3 vulcanoes, Villarica, Quetrupillan and Lanin. It sounded great and he invited me to come with him. It was perfect because he had all the gear, the only thing I needed to do was buying some food. The track was beautiful, especially the colouring of the trees (because it is autumn here) and the views which we got after climbing some steep hills. We walked over the Argentinean boarder. I like to say that sentence, that I walked to Argentina

. I totally enjoyed the 5 days of camping, hiking, cooking and all the things that you think of when going on a several day hike. You really have to think about the basics in life, where to get water, how to divide your food so you have enough for 5 or 6 days and where to sleep. For example I had a bar of Chocolate (as you all know I loooove chocolate) but I could only eat like one piece a day otherwise I wouldn't have enough for the entire trail. Never ever was the tast of chocolate that good as in those days, because you appreciate it so much more. Next time (if there will ever be one) when I'm in Chile I will take my tent and camping gear with me. Because it's the most incredible way to discover the country. On day 5 of our track we hitchhiked back to Púcon. This 5 day trip is one of my favourite things I did so far next to the Inca trail and the jeep tour Tupiza to Uyuni. Again it´s difficult to explain how amazing it was, I guess the pictures can express better then my words can.Or maybe even more true, go and see it, then you really know what I´m talking about .

After this incredible experience I stayed in Púcon for almost one week more. I didn't do much though, except for lots of reading. It was difficult to leave Púcon but if I wanted to reach Ushuaia then I had to keep moving. So I bought my ticket to Puerto Montt and when I arrived there I directly took the local bus to Ancúd. This town is located on Chiloé Island. The first two days on the Island I was very active. I went together with a British girl to the penguin beach (without penguins because they go north to avoid the winter) and the day after to Castro (the capital of the island). The island is difficult to describe. In this time of year there are almost no tourists (which is great) which really makes it a place where people live there daily life. I guess the no tourist aspect made me appreciate the island a lot. My plan was to stay only a couple of days (I arrived on Thursday evening and I planned staying till Tuesday). However Sunday evening we had an Asado to celebrate the painting a Swedish couple made to decorate the bbq place (the painting by the way was really cool). It was so much fun that I descided to change my busticket. This gave me an extra week, however instead of exploring the island I mostly spend time in the hostel or just in Ancud, reading, walking around for a bit, listening to music, playing guitar (I could borrow one of one of the Chilean guys) and just chilling out. I don't know but normally I get really nervous when I don't do a thing, but this place changed my pace of life for the time being so I just went along with that. In the evenings it was always nice because we would get some food and beer, watch football or just talk (in this case we is the guys that work at the hostel and a couple of other guests).I don´t know but the hostel made me very at ease. I think because they (the people that worked and lived here) took really good care of me, getting me involved in dinners, etc. It´s nice after being on the road for a while that someone makes you dinner or asks if he can bring anything from the supermarket. I really appreciated those gestures, it made me feel like actually living somewhere rather then visiting/being a guest.

Ow one more thing, we got to play football which I have to mention. We (some guys/men from the hostel) played 6 against 6 on an artificial turf indoors. I loved every second of it and it went quite well. I scored 3 times (which is incredible because I hardly ever score goals). The only thing I noticed was that the opponent held back when getting in a one to one situation. This made it so much easier for me to win those. After the match I made the guys some Dutch pancakes.

This Tuesday I will leave Ancud and go to Punta Arenas. Punta Arenas is in the middle of Patagonia. To get there I need to take a 30 hour bus, which will take me through Argentina (because that far south the roads on the Chilean side aren't that good). I will stay in Punta Arenas/Puerto Natales and do (when the weather is ok) some outdoor activities. After Punta Arenas I will leave Chile and go to Ushuaia, which is the most southern part of Argentina. I hope I will get lucky with the weather, because this time of year is known for its rain and wind. Hopefully I will get some snow so I get a chance to ski.

Well that's all for now. Hope everybody is doing well.

Love

Michèle

Santiagooooooooo

Inmiddels is het weer een week verder. Ik ben nog steeds in Santiago en ik vind het geweldig hier!!! Een stad waar ik met gemak kan wonen. Het is een relatief grote stad vanongeveer 5,3 miljoen mensen, wat 1/3de is van het totaal aantal inwoners in Chili. Als je me van te voren had gevraagd of Santiago op mijn wensen lijstje stond om te zien had ik dit met een grote¨nee¨ beantwoord. Ik had het idee dat de stad modern was (naar Westerse maatstaven) maar dat er verder weinig te doen was. Mijn plan was eigenlijk ook om de stad als een korte stop te zien op weg naar Patagonië.

In eerste instantie vond ik Santiago niks aan. Het had 1 simpele rede de stad was leeg!!! In het weekend van Pasen was de stad verlaten (serieus je kon op straat gaan liggen zonder dat je bang hoefde te zijn dat er een auto aankwam). Ongeloofelijk hoe een miljoenen stad praktisch uitgestorven kan zijn en het gaf een beetje duistere sfeer aan de stad. Veel winkels waren dicht en zoo ok musea. En omdat het Zuid-Amerika is (heel even klein beetje cynisch klagen) is informative over openingstijden enzovoort niet te vinden.

Maar ik moet mijn mening over Santiago volledig bijstellen. Santiago is een stad met een enorme historie, met veel cultuur (zoveel meer dan ik verwacht had), kunstenaars en studenten. Al deze dingen maken de stad levendig en voor mij heel interessant. Ik zal niet zeggen dat ik alles geweldig vind aan de stad. De lucht is super vervuild ik heb nog nooit in mijn leven zoveel smog gezien. De Chilenen houden er soms wat andere gewoontes op na waar je je aan kan storen. Maar dan heeft elk volk wel gewoontes waar je je aan kan storen. Om eerlijk te zijn heb ik de stad heel relaxed beleefd en zijn er geen dingen waar ik me echt aan stoorde, maar die in mijn ogen gewoon onder de categorie ¨je bent in een ander land ergo andere gewoontes¨ valt. Toen ik binnen kwam met de bus dacht hoe ga ik me in hemelsnaam ooit oriënteren in deze enorme stad. Maar zoals in Lima, La Paz, een paar dagen en je kent de weg die je moet kennen. De mooiste wijken in Santiago zijn voor mij Bellavista (de studentenwijk), ´downtown Santiago´ (de enorme winkelstraten en de oude plaza del Armas met alle andere klassieke gebouwen) en het geboed van Lastarria (wat de artiestenwijk is). Elke wijk heeft zijn eigen verhaal.

In downtown Santiago staat de presidentspaleis La Moneda. Het is nauwelijks te geloven dat met de millitaire coup in 1973 dit gebouw gebombadeerd was. Het staat in het centrum omringd door woningen en kantoren, het was een enorm risico om het paleis te bombarderen. Zoals jullie waarschijnlijk wel weten op 11 september 1973 werd Allende afgezet (vanwege socialistische/communistische gedachtes) door Pinochet (met behulp van Nixon, USA). De periode daarna was een duistere en verwarrende periode waarin vele mensen verdwenen, vrije journalistiek werd afgeschaft en zelfs kinderen van socialistische ouders warden opgepakt. Pas in 1990 vertrok Pinochet na aanhoudende protesten van het volk. Ik ben naar 2 musea geweest die te maken hadden met deze periode van dictatuur. De eerste museum La Memoria y los Derechos Humanos, is het herdenkingsmuseum die de dode eert en de mensen herinnerd aan de verschrikkingen van het regime. Het was zeer indrukwekkend om daar rond te lopen. Er werd duidelijk uitgelegd hoe de coup gepleegd werd, wat er volgde (de martelkampen, de executies, en hoe het volk uiteindelijk overwon. Het deed me erg nadenken over de angst die de kapitalistische landen hadden ten opzichte van het communisme en de inmense invloed die de USA heeft. In hetzelfde museum is er ook een plek ingericht voor ¨huidige¨ mensenrechtenschendingen aan de kaak te stellen. Toen ik er was, was er een expositie over de Abu Graib gevangenis. Na het bezoek aan dit museum ging ik met bedrukte en gemengde emoties naar een ander museum. Naja het is niet echt een museum. Het is een huis in het midden van de stad waar vroeger martelpraktijken plaatsvonden. Het eerste wat opviel waren de metalen straatstenen met daarin de namen van de mensen die daar verdwenen waren, de leeftijd en het beroep. Wat mij als eerste opviel was met name de leeftijd van de overledenen. Ik heb geen herdenkingssteen gezien waarbij de leeftijd hoger was dan 36 jaar. De meeste waren rond de 20. Het huis zelf is niet zo heel indrukwekkend, je ziet de kamers waarin de mensen gemarteld werden enzo. Voor mij het meest indrukwekkende was dat onder de neus van ongeveer heel de stad zoiets kan plaats vinden. Ik bedoel het huis werd ontdekt pas nadat de democratie was terug gekeerd!!! Hoe zoiets geheim kan worden gehouden in een miljoenen stad is voor mij een raadsel. In 1 ochtend beide museums bezoeken was om depressief van te worden. Maar aan de andere kant uiteindelijk overwint het volk wat een goed ding is. Vrouwen, studenten, overheidsmedewerkers...ondanks alle gevaren bleven zij protesteren wat tenslotte democratie terug bracht. Ik had een free walking tour gedaan in de stad. De jongen vertelde dat hij zelf ook geboren was in de jaren van de dictatuur en dat het vooral erg verwarrend was. En dat op dit moment praten over die jaren een groot taboe is. Hij vertelde verder dat er nog steeds overblijfselen waren van de dictatuur. Zo wordt er nog steeds belasting geheven over nieuwe boeken!

Naast het ¨bestuderen¨ van de geschiedenis van de stad heb ik vooral veel rondgelopen. Het is een relaxte stad (als het goed weer is, op dit moment regent het pijpenstelen) om rond te lopen. Het heeft aantrekkelijke parken, genoeg musea en gewoon een bepaalde sfeer die me erg trok. Naast de musea waar ik net over vertelde ben ik ook naar 2 kunst musea geweest. Maar zoals ik al zei..mijn dagen bestonden vooral uit gewoon rondlopen, naar de markt (vis vis vis en nog eens vis...de kerel van de free walking tour vertelde dat de markt makkelijk te vinden was, een roze gebouw en het ruikt naar vis, haha hij had volledig gelijk als je ongeveer 1 blok afstand van de markt bent ruik je de vis (de goede geur van vis), naar de dierentuin en de wijken verkennen.

Betreft de dierentuin (ja ik moet als soort van dierwelzijn profesional mijn mening hierover geven) was het even heel slikken. Het is een oude stadsdierentuin zoals wij die hebben in Amsterdam en Rotterdam. Maar hier in Santiago zijn zij nog niet zo door ontwikkeld als bij ons in Nederland. Het meest schokkende vond ik dat groepsdieren alleen zaten (zeeleeuw, kameel, beren (ja ook beren hebben gezelschap nodig), ijsbeer (die op 2jarige leeftijd vanuit Rotterdam was overgekomen!)). En dat dieren die in grote groepen leven maar met zijn 2en waren (chimpanzees, andere apen soorten, zebra´s). Het is een vreemde dierentuin gebouwd op een heuvel in de stad en er is weinig plek. Ze adverteren trots op de diversiteit die ze hebben. Maar ik weet niet of je daar trots op moet zijn als je enkel plek hebt voor 1 dier per diersoort. De oplossing in mijn ogen is eenvoudig, verminder de diversiteit en zorg voor geschikte omstandigheden voor de dieren die er zijn. Ik weet dat er uiteraard economische redenen zijn om de diversiteit in een dierentuin zo groot mogelijk te houden (ook in andere dierentuinen is dat van groot belang), maar voor mij mag dat absoluut niet ten koste gaan van het welzijn van de dieren. Het gedrag wat ik zag in die tijd dat ik er rondliep was vooral inactiviteit (wat ook gezien kan worden als afwijkend gedrag), dieren die gewoon op de grond lagen, niet slapend ofzo maar met ogen open te niksen. Toen ik daar rondliep besefte ik dat ik nog altijd mijn carriere wil maken in dierwelzijn. En dat ik tijdens en na deze trip zal blijven werken aan mijn carrier om het richting te geven en iets positiefs toe te voegen in het leven van deze dieren.

Owja ook nog naar Valparaiso en Vina del Mar geweest. Vooral Valparaiso (een havenstad) vond ik wel boeiend. Wederom door het hoge gehalte aan artiesten, grafiti. Ik kon me makkelijk het leven van een schrijver in deze stad voorstellen. Het romantische van de zee, de ruigheid van de wind, het harde werken van de mannen in de haven enz. Owja en nog ander nieuws ik heb eindelijk de foto´s van de Inca Trail (laatste dag in Machu Picchu)...Dus volgende keer staan ze op internet!!!

Santiago dus...Ik ben hier 8 nachten geweest. En ik heb gisteren met grote moeite en twijfel een busticket geboekt naar Púcon. Ik vertrek vanavond naar Púco, wat ongeveer een 10 uur durende busrit is, een eitje dus. Soms is het lastig om een plek achter te laten, dit was het geval in Cusco, Sucre en nu ook Santiago. Maar ik moet verder want winter komt eraan en ik wil voor die tijd graag wat wandeltochten gemaakt hebben in Patagonië. De route die ik ga volgen ziet er ongeveer zo uit: Púcon - Puerto Vares - Puerto Montt - Chiloé eiland - Punta Arenas - Puerto Natales - Torres del Paine en dan op naar Argentinië Ushuaia. Ik hoop in begin juni in Ushuaia te zijn. Dat wordt een uitdaging want het is volop Winter daar en wegen en hostels enzo zijn dan gesloten. Maar ik ga kijken hoever ik kom.

Jullie gaan richting de zomer, ik richting de sneeuw en de kou. Verschil moet er zijn...

Ik denk aan het kleine kikkerlandje ;-)

Liefs

Michèle

Ps. Een laatste ding. Door de relatief duren prijzen hier ben ik genoodzaakt om te koken...Haha de mensen die mij kennen weten hoe ik daar over denk ieeeeek... Uhm maar ik vroeg me af of jullie ervaren koks wat recepten op zouden kunnen sturen.. Als het kan dan graag met de volgende kenmerken: makkelijk, snel, gezond maar met niet te veel ingrediënten (is niet te doen als je reist) en niet te veel oven dingen aangezien ik nooit weet of ik een oven beschikbaar heb. Ik hoor het graag!

Back to the western world @ Chili

Hello,

Again another country and again Ireally reallyreally have to get used to it! Before I left the Netherlands, I totally looked forward to this part of my trip, CHILI! A country what´s supposed to be beautiful. Thanks to Katie, I was kind of prepared how Chili would be. She lived in Santiago for a year so she kind of know how the Chilean people are, how the things work around here. Before we could enter Chili we had to cross the boarder. We left Uyuni at 31 of March, in the middle of the night. We were at the Bolivian border around 8 in the morning. So far so good. When I got my stamp to get out of the country I had my first encounter with Bolivian corruption. The boarder is on the most remote place I will probably ever be. The guy who had to give me my stamp said I had to pay 15 Bolivianos (is about 1,50 euro) to get out the country. I asked him why but he couldn´t give me an explanation. I was stunned. I still had money so that wasn´t the problem and also it wasn´t a huge amount. But I was just shocked that someone misuses it´s power that way. I had read about it but so far never encountered it. I decided to pay (is wished I was more bold, brave and verbally skilled in those moments, it´s always afterwards I think of the things I should have done) and then the guy give me back my change half in Bolivianos and half in Chilean pesos. The calculation he made was so so wrong, but I was just tired arguing about that. So I just looked angry at the guy and cursed him in English.

After I calmed down it was an hour later and we were still at the Bolivian site of the boarder. And this would be this way for the next 4 hours (Why? Nobody knows, the cars got threw without problems). When the bus finally got moving I was totally excited. However it was to early to be excited because we were brought to the land between both boarders. A piece of no mans land, we didn´t existed for the next 2 hours. Waiting for a bus from the Chilean site to pick up us. After 6 hours it took us another hour to get through Chilean customs (the first things I noticed in Chili was the clothes of the people of customs, it were modern colorful outfits, compared to the Peruvian or Bolivian army green outfits). Total 7 hours to get through the 2 boarders. It felt like old times (even tough I never had experienced the old times), and I had to think about war prisoner exchange you see in the movies. When we finally crossed the boarders it was in the afternoon. And traditional as the Bolivians are it was time for lunch. We couldn´t believe our ears and eyes when this happened. The only thing I could do was laugh. I mean what else can you do? Then finally the bus set direction to Calama, the first main hub across the boarder. The second thing I noticed was the road quality. In Bolivia and Peru, the roads are often not that good (existing of dirt roads or half dirt roads), so I could sleep a great deal until Calama. We arrived in Calama at 19:00 en got a ticket to San Pedro de Atacama for 20:30. The next thing I noticed in Chili were the prices...damn shocking expensive. When I calmed downed a bit I noticed that it was still a bit cheaper then in Europe but compared to the countries I have been so far it was a big difference. So I have to reduce my nights eating out en be thinking about my money expensive so much more than the last 2,5 months.

So we arrived in San Pedro de Atacama (in the Atacama dessert, the driest or one of the driest desserts in the world!!!). After finding a hostel I slept like a baby. The next day we saw that the city was tiny. It looked like a city in the movies, dusty, sunny, houses made out of dark stones (colours of the dessert), they call it adobe houses I think. I soon noticed that I didn´t want to spend to much time there. Lots of the tours they offered looked really similar to the things I had already seen in South of Bolivia or had done in Peru (sandboarding for example). Also Katie had to head back to Santiago and I didn´t wanted to stay in San Pedro de Atacama without her. So the one day we had we decided to go Valle de la Muerte. A valley that is hot, really hot and with lots and lots of sand and rocks. It was really nice just to be active and we spend more then 3 hours walking. On Tuesday 3^rd of April (OMG it´s April already!!!) we took the bus back to Calama and at 15:00 we were in the bus on our way to the south. Katie would be on the bus for 23 hours (she went back to Santiago) and I would only have to be in the bus for 17 hours because I would make a stop in La Serena to visit the Elqui valley (for my dad: we took route 5 from Calama to Antofagaste (a sea town) and then south to La Serena, then crossing to the east to Vicuña, back to La Serena and then route 5 again to Santiago).

On Wednesday on 07:30 we arrived in La Serena. We said quick goodbyes and I told Katie that I would see her in Santiago and otherwise I would visit her in Texas (which I will do when I go up to Canada). In the busstation I quickly found a bus to Vicuña, a city in the Elqui valley. The valley is supposed to be the magnetic centre of the world and some people come to the valley because they believe that UFO´s will come there. There is not much to do there and I was glad I met this guy from Brussels which I spend the rest of the day with. We decided to visit the Pisco distillery (I think I already told you about the drink Pisco Sour in Peru. Well the Chileans also drink Pisco and there is some sort of ¨fight¨ going on between Peru and Chili about the birthplace of Pisco). We went to this family distillery and had a short tour and we tasted some pisco. Because we still had plenty of time left we decided to hitchhike to Pisco Elqui the town. It was fun and we made it all the way to Pisco Elqui. It is a tiny tiny town and people go there to relax. The location is really nice. The valley is a small strip of green and fertile land stuck between the mountains that are covered by cactuses. The difference between the green valley and the brown and unfruitful mountains is intense. The Elqui valley is also the place Gabriela Mistral was born. She won the Nobel price for literature and helped different international governments by setting up there school system. Here grave is there and all the town have a statue or something to honor her. In Pisco Elqui we walked around for a bit and then we took off again, hitchhiking back to Vicuña. In the way to Pisco Elqui we spend some time in the back of a truck, which was really nice in the open air, we also got a ride in a tiny truck from the gascompany. The trucks are similar to the tiny ice-cream trucks in the Netherlands. It was totally fun.

Back in the hostel we had siesta and at 20:00 our tour started to one of the observatories to see the stars. I was a bit skeptical about it, what so special about seeing stars threw a telescope (and people who know me, know that I am always kind of ¨amazed¨ about the amount of money there is spend on researching the universe). But the tour was great! The guide was really nice, funny and he knew a lot and was also very enthusiastic about his job, which made it nice to listen to. We saw Venus (like a half moon in the colours of the rainbow), Mars (orange ball), the Moon (really cool pictures of the moon), Saturnus (with ring and all!!!), and some stars (from the belt of Orion and some other which I don´t really remember). He also showed us how to navigate with the cross on the southern hemisphere (they don´t have the northern star). It was also weird that all the signs of the Zodiac were upside down (because below the equator you´re actually upside down). It was a great night!

The next morning I woke up early and decided to keep going (my Belgium friend was still sleeping). So I got a bus back to La Serena and found a bus to Santiago. I was really excited and pleased about that because I really wanted to catch up with Katie, who knows the city. After 7 hours I arrived in Santiago. Wow what a giga city. I was really impressed and also a bit nervous. When you arrive in a new city or town, for me, the most ¨stressful¨ part is from the bus terminal to your hostel. You always have to trust the taxi drivers and also trust that they don´t rip you off by taking a detour around the city. I didn´t booked my hostel in advanced because I didn´t had internet available in La Serena. So I crossed my fingers, hoping the hostel I had chosen had room. All went well, the taxi driver didn´t ripped me off and the hostel had room...I saw a little bit of Santiago and was amazed how big the city was. It was a while since I really have been in a big city (La Paz was the last one, and I kind of forgot how it felt). Today Katie will pick me up in my hostel and we will go walking threw the city. Apparently the hostel I chose is perfectly located..So I´m lucky with that as well. I think I will stay here for a couple of days. Max 1 week. Because I need to go South before the real winter starts. Well I have to go...Hope you still al enjoy reading my blog and that things are going well in the Netherlands. Updates are more then welcome!!!

Ciao ciao

Michèle

Laatste week in Bolivia

Hola,

Hopelijk zijn jullie allemaal bekomen van mijn laatste blog update. Bedankt voor de reacties en de steun, het wordt allemaal zeer op prijs gesteld!Dit is de laatste update in Bolivia.Ik heb er in totaal 2 maanden doorgebracht, veellanger dan ik eigenlijk van plan was, wat een goed teken is.

We (Katie en ik) vertrokken zaterdag 21 maartrichting Potosí. Het was vreemd om na die 3,5 week in Sucre weer een backpack op mijn rug te hebben. Ik was een beetje nerveus, of ik nog wel wist hoe het reizen moest. Maar gelukkig zodra we in de bus waren, wist ik weer waarom ik het reizen zo waardeer. De locals, de omgeving, etc. Potosí dus,wanneer ik alleen gereisd had, had ik deze stad overgeslagen (vanwege de verhalen, in mijn boek was Potosí omschreven als de meestfascinerende en tragische plek van Bolivia).De enige reden waarom mensen naar Potosí gaan is om de mijnen te bezoeken en ik wist op voorhand al dat ik dit niet zou doen. Om 2 redenen.... Ten eerste mijn lichtelijke claustofobische karakter. Kruipen in gangen diep onder de grond doet me al de rillingen geven en ten tweede omdat ik er ethisch iets op tegen heb. Met de informatie die ik gekregen heb, ben ik er niet van overtuigd dat het toerisme in de mijnen iets verbeterd voor de mensen die daar werken. Jaarlijks sterven er nog steeds30 mensen in de mijn door ongevallen of door de mijn door een ziekte die veroorzaakt wordt door de stof (vergeleken met het verleden is dit een laag getal maar het is nog steeds iets om over na te denken). Een structureel gegeven in plaats van een sporadisch getal. Wanneer je de flyers leest van de verschillende touroperators die excursies aanbieden lees je dat een deel van de opbrengst naar de mensen in de mijn gaat (voor betere materialen (kleding, schoenen) maar ook voor water en voedsel). Ik kan er naast zitten maar in deze huidige tijd is het in mijn ogenonnodig dat mensen nogsteeds sterven door de oorzaken van stof. Ik weet niet waarom er niet geinvesteerd wordt in betere werkomstandigheden. De mijn is leeg in 15 tot 20 jaar. Misschien is het investeren op dit moment niet meer rendabel of iets dergelijks. Ik weet het niet, maar mijn gevoel zegt dat de mensen in de mijn nog steeds in embarmelijke omstandigheden werken (later die week kreeg ik bevestiging, bijvoorbeeld dat de grootste mijn van Bolivia wel beschikt over moderne aparatuur en dergelijke!). Ik hoef deze werkomstandighedendat niet te zien. Het argument van, overal ter wereld hebben mensen slechte of ermbarmelijke werkomstandigheden gaat voor mij niet op. Naja het klopt uiteraard wel, maar ik ben op dit moment in Bolivia en daar is mijn besluit op gebasseerd. Niet op een situatie ergens anders in de wereld. Katie heeft de tour wel gedaan en ze kwam terug met heleboeiendeverhalen van de gids.Zoals dat het zilver wat nog in de mijn zit voor het grootste gedeelte naar Europa gaat en daar verwerkt wordt in electronische aparatuur (het is zo lastig om te leven zonder mede verantwoordelijk te zijn voor ellende ergens anders op de wereld!). Terwijl Katie in de mijn was, hebikSpaans gestudeerd. Potosí is trouwens lang niet zo verschrikkelijk als ik gedacht had (misschien kwam dat ook omdat we goed weer hadden). Het is een stad, net zoals vele. Gedeeltelijk netjes, geasfalteerd en met voldoende horeca gelegenheden. Ga je buiten het centrum dan ontdek je de armoede en dergelijke, maar dat heb ik in elke stad ervaren waar ik tot dusver geweest ben.

In Potosí zijn we maar 1 nacht gebleven om daarna naar Tupiza te gaan. We kwamen daar midden in de nacht aan (we besloten dit te doen omdat we met zijn 2en waren). We kwamen er rond 2 uur ´s nachts aan. Het meest aparte schouwspel was dat er een band aan het spelen wasin de busstation (om2 uur ´s nachts)om daarna door de straten van Tupiza te gaan al spelend...een hele vreemd gezichtwas dat.. We hadden een hostel gereservered voor de avond erna. We hoopte dat we gewoon in een community room konden uitrusten tot dat onze bedden klaar waren (op de website stond 24 uur receptie). Nou het was dus allemaal stukken ingewikkelder. De jongen die opendeed (het was 3 uur ´s nachts) was alles behalve vriendelijk en behulpzaam. Hij snapte ons niet, wij vermoedde dat hij ons niet begrijpen. Wat we wilde was enkel naar binnen gaan en wachten tot de volgende dag. Maar hij zei alleen maar dat dit niet mogelijk was. Een hele discussie op straat. Op een gegeven moment kwamen we een Nederlandse jongen tegen die we in Potosí hadden leren kennen. Ik explodeerde toen de Boliviaanse jongen aan de Nederlandse kerel ging uitleggen wat wij niet zouden begrijpen. Wat een ongeloofelijk ... naja vul het zelf maar in. Uiteindelijk kregen we toch een kamer waar we helaas voor moesten betalen (toen we het verhaal probeerde uit te leggen aan de eigenaar was hij alles behalve begripvol en zei enkel, nee je moet dit bedrag betalen...We besefte toen waarom Bolivia nog steeds geen toeristen paradijs was). Waarom we naar Tupiza gingen...Voor de 4 daagse jeep tour naar Uyuni. We boekte de tour de volgende dag en op dinsdag vertrokken we voor de tour. Het was geweldig!!!! Foto´s volgen ¨snel¨. Het enige minpuntje was dat je 4 dagen in een jeep zat en dat je 0 lichaamsbeweging kreeg. Ik denk dat daarom de Inca Trail nog altijd op 1 staat maar deze tour komt daar heel kort achteraan.

Dag 1: We vertrokken ´s ochtends vroeg uit Tupiza. De omgeving van Tupiza is geweldig mooi en doet denken aan het wilde westen (de stad zelf ook met de stoffige straten en lage huisjes). Rode stenen, cactussen en een heel ruw landschap. Nadat we de directe omgeving uit waren kwamen we in een vallei met vooral veel lama´s, vacuñas (lijkt een beetje op een hert/antilope achtige) en ezels. De omgeving was bedekt met ruige planten die de harde en koude klimaat kunnen weerstaan (we waren op een gemiddelde van 3000 meter boven zeeniveau). Na de lunch (in the middel of nowhere) werd het terrein nog onbegaanbaarder...Ook al zit je in een auto, al het gehobbel wordt op den duur vermoeiend. De omgeving was meer van hetzelfde en de laatste deel van de route was dus redelijk pittig. We kwamen nog door 2 autentieke dorpjes waar de mensen zich bezig houden het werken in de mijn, met lama´, quinua (soort rijst), of toerisme (wat minimaal is, onze gids en kokking waren van een van de dorpjes). In een van de dorpjes bleven we slapen. We hadden een kokkin bij ons die voor het eten zorgde (een ontzettend lieve en goedlachse vrouw in traditionele kledij).
Dag 2: Dit was een zeer mooie dag (en dan omschrijf ik het nog ¨normaal¨). We waren in het nationaal park in het zuiden van Bolivia Reserva de Fauna Andina Eduardo Avaroa. De omgeving en de kleuren zijn niet te beschrijven. Het gebied bestaat uit sneeuw bedekte vulkanen, vulkaanzand en rotsen,woestijnen, rotsgebieden en de meest ongeloofelijke laguna´s die je waarschijnlijk ooit zult zien. Vooral de kleur contrasten waren fantastisch! De laguna´s zelfhebben weinig leven (stilstaand water)ende meeste zijn volledig opgedroogd inde zomer, een enkeling heeft dieren en andere geven mineralen die gewonnen worden door de lokale bevolking (zout, een zeepachtig iets).De eerste laguna was drappig groen. De tweede laguna helder blauw. De derde laguna fel groen (komt door een soort accuzuur wat in het water zit) en de laatste laguna was rood (doordat beestjes de bodem omploegen)!!! (Ik zal proberen wat foto´s op internet te zetten wanneer ik in Santiago ben). Het was lastig om in een foto vast te leggen wat ik in het echt zag. Die avond sliepen we op de meest bizarre plek waar ik tot nu toe geslapen heb. Echt helemaal afgelegenin een soort bunker die er gebouwd was (enkel voor toeristen). Achter het gebouw waren bergen en aan de voorkant een kale vlakke leegte. De sterrenhemel zal ik maar niet over beginnen...
Dag 3: Meer laguna´s die wat minder aantrekkelijk waren en de oversteek naar Uyuni. We kwamen door rots valleien. Hebben de wereldberoemde rotsboom gezien en zijn bij de stinkende geysers geweest. Een nieuwe ervaring voor me en het was zeer boeiend om de pruttelende drap in de aarde te zien en de warme natte wolken de voelen die van de geysers afkomstig zijn. Maar het meest indrukwekkende die dag was een laguna waar je de reflectie van de bergen in kon zien. Het was dankzij onze kokkin dat we dit zagen. Wij hadden zoiets van och weer een laguna (onze Chinese vrienden in de andere auto stopte echt bij elke laguna, wij ¨nuchtere¨ westerlingen waardeerde de omgeving net zo maar we wilde niet constant foto´s maken). Onze kokkin echter dwong ons om uit te stappen en met haar een heuvel op te lopen. En daar zagen we dus wat ze bedoelde. Je zag de bergen gereflecteerd in het meer. Super super super mooi en indrukwekkend. En ik bedankte haar hartelijk dat ze ons zo gepushed had om uit te stappen. Na de lunch (bij laguna negro, de naam zegt het al...zwart) was de rit vooral heellangrichting Uyuni. Gelukkig kon ik veel slapen. Voordat we Uyuni binnen gingen, zijn we nog bij de trein cementary geweest. Een schroothoop van treinen. En nu heeft de regering bepaald dat het cultureel erfgoed is of zoiets. Het lijkt eerder een actie om ervoor te zorgen dat ze het niet op hoeven te ruimen. Je kan er geweldige foto´s maken als je een beetje artistiek inzicht hebt en het zou een heel kunstzinnige plek kunnen zijn. Maar om eerlijk te zijn viel het tegen, het was veel rotzooi en alle treinen waren beklad met van alles en nog wat.
Dag 4: De ZOUTVLAKTES VAN UYUNI.....En daar ging het toch eigenlijk om. We stonden om half 5 ´s nachts op en vertrokken om 5 uur. Dit allemaal om de zonsopkomst te zien. Het was niet heel helder maar dat deed niks af aan het feit dat het een indrukwekkend iets was. Vooral toen het licht was en je om je heen keek zag je niks anders dan wit, en de bergen in de verte. En je bent zo zo zo miniscuul klein als je om je heen kijkt. We hadden ontbijt in het zout hotel (wat niet echt een zout hotel was, wat een beetje tegenviel) en daarna gingen we de zoutvlakte weer op om foto´s te makenen gewoon te genieten.Katie en ik waren het overeens dat je daar een hele dag kan doorbrengen, het is een unieke plek. Maar om 12 uur moesten we terug om te lunchen en was de tour afgelopen.
Het lijkt misschien dat ik er nu snel door heen ga maar de foto´s kunnen beter uitleggen wat ik die 4 dagen gezien heb. Het is net zoals bij de Inca Trail lastig te omschrijven.De natuur die je om je heen zag leek met regelmaatonrealistisch, zo perfect mooi was het. Van maanlandschappen, tot rotsen midden in de woestijn. De laguna´s waar nauwelijks leven is maar die in kleuren combinatie met de omgeving een indrukwekkend schouwspel zijn. Ik denk dat dat het woord is van deze 4 daagse trip onrealistisch...

Toen we in Uyuni waren moesten we er 2 nachten blijven omdat er geen bussen waren naar de grens met Chili. We gebruikte de rustdag om veel te slapen, te lezen, te schrijven en gewoon bij te komen van alles. Vooral de indrukken van de 4 daagse tour moesten nog zeker bezinken en het terug kijken van de foto´s was dan ook iets wat ik meerdere malen deed die dag.

Uyuni was de laatste stad in Bolivia en ik nam afscheid van een bijzonder land. Ik moet nog precies bedenken hoe ik mijn ervaringen in Bolivia kan omschrijven maar het land heeft grote indruk me gemaakt.De armoede, hoever ze in sommige opzichten¨achterlopen¨vergeleken met de wereld waar wij inleven, maar hoe modern ze zijn in andere opzichten (werkelijk iedereen heeft een gsm), hoe hard de vrouwen werken (niks af te doen van de mannen, maarvooral op straat en in de marktenzie je overal vrouwen die de tent runnen),hoe de scholen werken (er zijn 3lesblokken,´s ochtends, ´s middags en ´s avonds, de kinderen hoeven maar 1 blok te volgen zodat ze de rest van de dag nog geld kunnen verdienen), de rotzooi (ik heb mensen hunbehoefte zien doen op straat),hoe de regering werkt (als je een handicap hebt krijg je 1000 Bolivianos in de maand wat 10 euro is!!!), Evo Morales dieongeschoold is en leider is van het land en vrienden is met Cuba en Venezuela (en probeert de invloed van de USA zover mogelijk te beperken) en hoe het land eigenlijk nog niet ingericht is voor toeristen (mensen komen heel gesloten over, soms gewooon bot en onvriendelijk).Wat me misschien nog wel het meest verbaasde ishoe afwisselend de natuuris en hoe ongeloofelijk mooi het land eigenlijk is (en dan ben ik niet eens inhet regenwoud geweest), hier had ik nooit bij stilgestaan. Pfff en veel, veel meer.Hoewel Bolivia vooral in het begin een hele omslag was en dat ik me eigenlijk heel ongemakkelijk voelde in het land, dit is compleet verandert en dikke kans dat ik hier nog ooit terug kom. Tot zover Bolivia...

Dikke knuffel

Michèle