Vandaag is de laatste dag in Arequipa, mijn bus richting Cusco vertrekt pas om half 9 deze avond, een mooie gelegenheid om mijn blog bij te werken.

Het laatste bericht kwam van Huacachina. Om eerlijk te zijn had ik het na de eerste dag al gezien. De duinen zijn geweldig mooi maar het plaatsje zelf heeft weinig te bieden, het is een Party Place, met ontzettend veel toeristen. Een plek die ik waarschijnlijk meer gewaardeerd zou hebben na wat langer gereisd te hebben. Mijn plan was om na mijn excursie van de Ballestas eilanden alvast mijn reis richting Nazca te plannen. Ditin plaats van 3 nachten in Huacachina te blijven. Maar plannen zijn er om gewijzigd te worden zo ook deze.

Ik zal bij het begin beginnen. De eilanden waren zeer indrukkwekkend. Ik heb nog nooit zoveel vogels, pinguins en zeeleeuwen bij elkaar gezien. Als je in de buurt van de eilanden komt ruik je gewoon de ammoniak lucht van al de dieren die er leven (een bekende geur voor iedereen die met vogels werkt). Voordat de trip begon kregen we een flyer uitgereikt met daarop de do's and dont`s. Voor de dierenkenners onder ons een duidelijk iets, niet schreeuwen, klappen of op welke manier dan ook de dieren stress aanjagen. Helaas was onze gids meer uit op spectaculaire foto`s, wattotaal tegen het advies op de flyer indruisde(bijvoorbeeld: schreeuwde hij PINGUINO, PINGUINO bij het zien van de eerste pinguin op het eiland; en OPEN YOUR MOUTH, OPEN YOUR MOUTH, gepaard met klappen, naar een mannetjes zeeleeuw die lag te zonnen op de rots). Dit was het eerste moment in Peru dat ik me daadwerkelijk geërgerd heb aan iets of iemand. Ik denk dat dit komt door mijn dierwelzijn achtergrond, want niemand anders in de boot leek zich ongemakkelijk te voelen bij de situatie. Ik heb me op de terugweg dan ook serieus afgevraagd of ik in dit geval misschien de snob ben (deze gedachtegang kwam mede door het boek Platic Panda`s van Bas Haring dat ik gelezen heb voordat ik vertrok). Toch heb ik nog steedsde overtuigingdatwanneerje inde leefomgeving van een ander bevind (mens of dier), dat je dit behoort terespecteren en je je behoort tegedragen naar de leefregels van de ander. De boottocht duurde ongeveer 2 uur, ondanks de gids heb ik echt wel genoten van de dieren en hun leefomgeving. Het is vrij opmerkelijk dat zoveel dieren zo dicht bij elkaar kunnnen leven.

Terug in Huacachina werd ik aangesproken door een van de jongens van de Travel Agencies, die overal in het plaatsje te vinden zijn. We raakte aan de praat en hij gaf me een mooie prijs voor de Sandbuggy/Sandboarding tour in de duinen voor diezelfde avond. Ik was eerlijk gezegd lichtelijk cynisch over deze tour, hoe speciaal kan het nou eenmaal zijn als echt IEDEREEN deze tour doet. Maar ik kom volledig terug op deze gedachtegang. Het was fantastisch!!! En dat is niet overdreven, ik had een tour voor 2 uur. De duinen waren inmens en voor het eerst begreep ik eenbeetje wat de mannen en vrouwen van de Dakar rally moeten doorstaan. Als je de duinen niet kent rij je jezelfhardstikke dood, zo simpel is het.De uitdaging is dat je niet ziet wat er zich achter een duintop beving. In sommige gevallen is het gewoon een zandvlakte, maar in andere gevallen is het een steile helling. Als je in het laatste geval iets te fanatiek over detop gaat dan wordt het koppeltjeduikelen...Het was echt heel spectaculair. De Sandboarding was ook zoveelcooler dan ik verwacht had (wist even geen andere zelfstandignaamwoord). Je hebt 3 manieren om de duinen af te gaan, zittend, liggend op je buik of staand. Ik koos voor liggend aangezien ik nog nooit op een board gestaan had en graag al mijn botten wilde heelhouden. Ik heb foto`s gemaakt van de hoogste duin waar we afgingen, ik zal deze nog proberen te uploaden, het ging echtinmens hard. Dit kon je zelf regelen, als je jebenen wat omhoog bracht dan werd de snelheid hoger.Na het Sandboarden was het de zonsondergang aanschouwen in de duinen en daarna aan de PISCO SOUER (echt ik ga dit drankje importeren zodra ik terug ben in Nederland, zo lekker!!!). De dag erop ben ik samen met een jongen van de Travel Agency naar Ica geweest. Een treurig stadje waar de schade van de aardbeving van een aantal jaar terug nog goed zichtbaar was.

Afzien Deel 1:
De dag erop was het tijd om naar Nazca te gaan. Nu kan ik de titel wat beter verklaren, het was afzien. Zoals jullie allemaal weten heb ik een hekel aan vliegen. Nu werden we in een vliegtuigje gezet met 4 toeristen (inclusief mijzelf) en 3 piloten. De turbelentie viel gelukkigmee en ik heb bijna alle figuren kunnen zien. Het was vooral in het begin lastig om ze te vinden omdat je eigenlijk niet weet waar je naar kijkt.De woestijnoppervlak (een van de droogste ter wereld) is vol met lijnen en figuren die door de Nasca's zijn aangebracht. Het was bizar om er overheen te vliegen. Het was een wens van me die uitgekomen is. Ik heb geprobeerd zoveel mogelijk foto`s te maken maar vooral aan het einde van de 30 minuten durende vlucht werd dat een uitdaging. Het draaien van het vliegtuig werd me iets te veel, maar ik heb me groot gehouden . Recht voor je uitkijken en concentreren op de piloten. Toen we op de grond waren had ik ongeveer de rest van de dag nodig om uit te brakken.Werkelijk, dezevlucht zal ik nooit meer vrijwillig maken, maarik ben wel super happy dat ikhet ervaren en gezien heb. Deze kan afgevinkt worden van mijn lijstje

De Nasca dagwas vrij pittig. `s Ochtends vroeg op om de lijnente zien, om 11 uur de vlucht en dan vervolgens tot 21:00 wachten op de bus richting Arequipa.Dit was mijn eerstenachtrit en het beviel prima. Tot mijnverbazing waren niet alle wegen geasfalteerd(de verbindingNazca - Arequipa is een veel gebruikte verbinding). Ondanks datging de rit prima en kwam ik redelijk fit aan in Arequipa. In Arequipaheb ik al snel mensen leren kennen om de stad mee te zien. En ik heb me over laten halen om El Misti te beklimmen (http://en.wikipedia.org/wiki/El_Misti).

Compleet Afzien Deel 2:
Waar ik dacht dat vliegen over de Nasca lines afzien was, wasdeze klimonbeschrijfelijk zwaar. Een uitdaging voor mezelf. Niet alleen om op de eerste dag 1000 meterteal hikend te stijgen naar het basiskamp maar ook om vervolgens tegen de gids te zeggen dat je niet mee gaat naar de top omdat jeer gewoon niet klaar voor bent. Een leerzaam moment. Een korte omschrijving van de klim. We startte op 3500 meter omdaarna te stijgen tot 4500 meter. Dit kostte ons ongeveer 7 uur. Het is ongeloofelijk wat deijle lucht doetmet je fysieke gesteldheid. Nu ben ik niet volledig afgetraind maarik ben wel redelijk sportief ingesteld. Het was dan ook in het begin vooral frustrerend dat je sneller wilt, aansluiting wilt houden met de voorste groep maar dat het gewoon niet lukt om sneller te gaan. En dit is niet een gevalletje van aaah even op je tandjes bijten. Je moet je overgeven aan de berg, aan de lucht en aan je fysieke gesteldheid.Het bereiken van het basiskamp was echt een overwinning op mezelf.Ik merkte wel dat ik me niet helemaal goed voelde en ik begon steeds meer hoofdpijn te krijgen, wat een duidelijk teken is van hoogteziekte. We werden om 01:00 gewekt voor het tweede deelvan de beklimmennaar de top van devulkaan.Ik heb toen besloten in het basiskamp te blijven omdat ik geen risico wilde nemen met mijn hoogteziekte en ook omdat ik de andere hikers niet wilde dwarszitten,stel dat ik weer af moest dalen.Gelukkigheb ik erna nogredelijk geslapen. Rond een uur of 11, toen de andereweer terug waren, was ik zodanig geacclimatiseerd dat ik de klim wel aandurfde maar dat ging uiteraard niet meer. Op de weg terug had ikgemengde gevoelens. Zoals jullie wetenwil ik altijd winnen en heb ik een hekel aan om mijn zwakte te erkennen laat staan uit te spreken. Maar nu was ik verslagendoor een berg. En om eerlijk te zijn had ik er wel vrede mee (deklim was super mooi, ontzettend heftig, en zelfs ondanks dat ik de top niet gehaald had zeker bevredigend).
Toen we terug kwamen bij de hostel vertelde ik aan een van de medewerkers wat er gebeurd was. Ze zei ow dat is helemaal niet erg, de eerste keer dat je op zulke hoogtegehiked heb. Het is al super knap dat je het basiskamp bereikt hebt. Dat was wel een opsteker.
Het afdalen was trouwensgebeurd in ongeveer 2 uur. Het was een heel apartgevoel. Als je diep ademhaalde leken je longen weer uit te zetten naar normaalvolume. Alsof ze door de hoogte vacuum gezogen waren.
Een unieke ervaring, zowel fysiek als mentaal en een goede voorbereiding op Macchu Picchu en Bolivia.Ik denk dat ik vooral mentaal veel geleerd heb, het afzien, het opgeven en tochhet gevoel van trots tehebben, terwijl ik van te voren het als falen gezien zou hebbenals ik de top niet zou bereiken.De les was dat het erom ging wat ikpersoonlijk fysiek enmentaal aankon. Niet zozeer de prestatie vergelijken met die van andere (iets wat ik normaal gesproken altijd doe) maarde prestatie vergelijken met jeeigen prestatie dusver. Iets omtrots op te zijn.

Een heel verhaal maar nu zijn jullie weer op de hoogte. Ik ga proberen mijn foto`s te uploaden. Ik ga zo even lunchen om daarna mijn eigen reisdagboek bij te schrijven want ook daar heb ik nog geen tijd voor gehad. Volgende stop is Cusco en de Inca Trail (next thing on my to do list). Daarna ga ik naar het zuiden, Puno, om vanaf daar de oversteek te maken naar Bolivia. Met een beetje geluk tref ik daar een mede reizigerdie ik hier in de hostel heb leren kennen om de eerste week van Bolivia mee door te brengen.

Ciao Ciao