Het blijft lastig om je blog up to date te houden. Mijn laatste berichtje kwam van Copacabana wat al weer een hele tijd geleden lijkt. Copacabana was niet heel bijzonder, veel bohemians, muziekanten en dat soort dingen. De eiland Isla del Sol viel eigenlijk best wel tegen. Het was een mooi eiland en er waren wel wat ruïnes maar ik denk dat ik wat te verwend was met mijn ervaringen van Machu Picchu om het echt te kunnen waarderen. Al met al ben ik maar 2 nachten in Copacabana gebleven om daarna naar La Paz te gaan.

Het idee om in mijn eentje naar La Paz te gaan maakte me redelijk nerveus. Onderweg was ik best wat reizigers tegen gekomen die niet echt te spreken waren over de stad. Het zou er smerig, druk en onveilig zijn. Vooral het laatste baarde me lichtelijk zorgen want tsja ik reis nu eenmaal alleen. De rit van Copacabana naar La Paz was overdag. En ik kwam einde van de middag aan in La Paz. In busterminal was hectisch (zoals alle terminals waar ik tot nu toe geweest ben). Ik had al een hostel geboekt dus ik moest enkel nog een taxi zien te vinden. Als je leest over La Paz dan weet je dat je niet zomaar in een taxi moest stappen. In de terminal zette ik even mijn spullen neer om moed te verzamelen, een keer diep adem halen, spullen oppakken, je meest onverschillige en zelfverzekerde gezicht opzetten om vervolgens naar de taxi standplaats te gaan. Er waren verschillende mensen die een rit aanboden maar ik sloeg ze allemaal af. Toen zag ik een taxi waar een stel toeristen uitstapte, die moest ik hebben. Even na gaan of de taxi veilig was, nummer op het dak - check, ID van de chauffeur - check. Dus zo snel mogelijk debeste man aangesproken en 20 minuten laten was ik veilig in mijn hostel. Onderweg zag ik ontzettend veel zwaarbewapende politiemannen. Ik vroeg de taxi chauffeur wat er aan de hand was. Het was een demonstratie van medici´s. De overheid wil dat ze 8 uur per dag gaan werken in plaats van 6. De medici`s willen dit niet dus vandaar de demonstratie. La Paz is trouwens deadministratieve hoofdstad van het land (waar de regeringsgebouwen gevestigd zijn),Santa Cruz is de economische hoofdstad en Sucre de constitutionelehoofstad, dit om het makkelijk te houden.

In ieder geval veilig in de hostel aangekomen kon ik een beetje tot rust komen. Gelukkig had de hostel een eigen menu zodat ik niet uiteten hoefde op de eerste dag. De tweede dag was ik van plan om wat musea te bezoeken. De eerste museum waar ik was (Museo Nacional de Arte). Een paar geweldige kunststukken gezien en ik besefte dat ik moderne kunst (met name tekeningen en schilderijen) toch eigenlijk best heel mooi vind. In dit museum ontmoette ik een Boliviaan die een groep Japanners op sleeptouw had genomen. We raakte aan de praat en hij vertelde dat hij een cursus gevolgd had aan de Universiteit van Wageningen. Hoe toevallig is dat. Hij vroeg wat mijn plannen waren en ik zei dat ik museums wilde bezoeken. Hij zei dat hij de Japanners alle interessante museums in de stad liet zien en hij vroeg of ik me bij de groep wilde voegen. Perfect!!! Dus de rest van de dag opgetrokken met deze groep mensen. We waren nog naar wat kleinere musea geweest. Verder lunchte we op de lokale markt en verkende we de stad. Echt ideaal om een snelle indruk van de stad te krijgen. Tot mijn verbazing is de stad eigenlijk heel overzichtelijk en zijn de belangrijkste dingen op loopafstand.

Wat ik nog interessanter vond was dat er maar 2 miljoen mensen in La Paz wonen. Niet al te veel vergeleken met bijvoorbeeld Lima. Maar de stad is zo veel meer intenser, zoveel drukker en smeriger dan Lima. Ik denk dat vooral de intensiteit te maken heeft met de ligging van de stad. Het ligt in een diep dal, en overal waar je ook kijkt zie je huizen, zelfs als je omhoog kijkt zie je dat de stad zich uitgebreid heeft op de hellingen. Al met al geeft dat een vrij claustrofobisch gevoel. Bovenop de berg rand heb je de Altiplano. Eenenorm uitgestrekt gebieden rond La Paz volgebouwd door mensen die naar La Paz kwamen voor een beter leven. Verder merk je aan alles dat Bolivia arm is, de mensen op straat, de vele kinderen die werken, de straathonden, etc. Maar zoals in elke stad heb je uiteraard ook de rijke, dat zal niemand verbazen.

Overdag kon ik in de stad prima rondlopen en ik heb me op geen enkel moment onveilig gevoeld. De stad intigtreerde me. De winkeltjes, de heksenbuurt (met winkels die gedroogde lama foetussen verkocht), gewoon de hectiek, de smerigheid van de stad en hoe de mensen daarmee omgaan en in leven. Het enige frustrerende aan de stad vond ik dat ik ´s avonds niet over straat kon. Dus dat betekendevoor het donker thuis zijn elke avond weer. Dit beperkt je in de vrijheid. Gelukkig heb ik op 2 avonden mensen gevonden om mee uit eten te gaan, wat een mooie afwisseling was van het eten in de hostel. In en rondom La Paz is vanalles te doen. Ik ben naar Tiwanaku (http://en.wikipedia.org/wiki/Tiwanaku) geweest wat de belangrijkste archeologische site is van Bolivia. Zoals ik al eerder zei vind ik de geschiedenis van de Inca´s en dergelijke zeer interessant. Wat ik onthouden heb van deze trip is dat de Tiwanaku veel langer geregeerd hebben dan de Inca´s en dat ze enorme vakmanschap hadden in het bewerken van stenen, en dat ze geen geschrift kende dus dat geschiedkundige in het duister tasten betreft gewoontes en rituelen. Ondanks dat mensen zeggen dat je na Machu Picchu geen enkele ruïne nog indrukwekkend vond, ik moet zeggen dat ik dit heel interessant vond en zeker de moeite waard was om naar toe te gaan! En en en en waar La Paz ook redelijk beroemd voor is la Camino de la Muerte. De Death Road, de gevaarlijkste weg van Bolivia. Toen ik in La Paz was kreeg ik te horen dat de weg al een aantal jaren afgesloten is voor verkeer en dat het nu enkel door locals en toeristen wordt gebruikt om te downhillen met de mountainbike. Uiteraard moest ik dit ook doen en het was echt fantastisch, je voelde de adrealine door je lijf gaan omdat je de randjes van het uiterste opzoekt. Ik heb een hele CD met video`s en foto´s die ik snel zal proberen te uploaden. Ondanks dat de weg lang niet zo gevaarlijk is al vroeger met al dat verkeer gebeuren er nog steeds ongelukken. Zo was 1 meisje in onze groep onderuit gegaan en kon ze niet meer verder aangezien haar pols dik werd en ze last had van haar ribben. Verder vertelde de gids halverwege dat 1,5 jaar geleden een meisje zich dood gereden had en dat er in totaal 10 dodelijke ongelukken zijn gebeurd met downhillen. Dat maakt je toch wel heel voorzichtig, wat de meeste indruk op mij maakte waren de gedenktekens die je langs de weg zag. Heel confrontrerend!

In totaal ben ik 6 dagen in La Paz gebleven. En om eerlijk te zijn voelde ik me nog niet klaar om verder te reizen. Ik weet niet precies hoe dit is ontstaan, in Lima had ik echt zoiets van oké klaar om de rest van Peru te zien. Maar La Paz boeide me nog me steeds. Toch besloot ik om verder te gaan. Het is namelijk bijna Carnaval in Bolivia en om eerlijk te zijn wil ik dat een beetje omzeilen. Te druk, te veel criminaliteit. Dus besloot ik om mijn trip voort te zetten en naar Cochabamba te gaan. De derde stad van het land, een studentenstad. Volgens de boekjes was er niet veel te doen, maar ik zou daar de Australische jongen (Jonothan) ontmoeten die ik kort in Arequipa ontmoet had. Dus al met al genoeg redenen om er naar af te reizen. Maar wie weet ga ik nog terug naar La Paz. Ik ben er nog niet over uit.

Owja voordat ik vertrok heb ik nog een deel van kleding afgestaan. Waarom vraag je je af? Nou in de hostel had je de mogelijkheid kleren af te staan voor de straatkinderen van La Paz. Normaal gesproken zou ik zoiets niet snel doen, want tsja dan moet je ook weer nieuwe kleren kopen. Maar de stad heeft me op een of andere manier toch wel gegrepen, aangedaan, en ik vond dat het minste wat ik kon doen was wat kleren af staan. Ik heb tenslotte genoeg geld om wat nieuwe dingen aan te schaffen terwijl die kinderen nog minder dan niks hebben. Het doet je wat, het is ongemakkelijk om constant langs bedelaars te lopen waarvan je weet dat zij het zoveel minder hebben dan wij. Het is confronterend en ook een reden om het land en het huidige politieke klimaat beter te leren kennen. Waarom is dit land zo arm? Dat is een vraag die ik me regelmatig stelde en waar ik hopelijk een antwoord op krijg voordat ik naar Chili ga.