Terwijl het op het noordelijk halfrond zomer begint te worden en naar verluid het in Nederland inmiddels boven de 20 graden is (hoewel ik vandaag weer hoorde dat het ijskoud was en regende), ben ik in de Patagonische winter beland. Ik heb in mijn leven nog nooit zoveel sneeuw gezien. Het is mooi wit overal, het vriest ´s nachts behoorlijk en overdag komt de temperatuur niet boven de 10 graden (met een windchill factor die het nog wat kouder doet aanvoelen). Maar dat alles doet er niet toe want ik geniet volledig van het weer en de fantastische omgeving, eenruwe maar unieke kant van Patagonia.

Toen ik mijn trip in Nederland aan het plannen was, had ik een aantal dingen op mijn lijstje staan die ik moest doen, meemaken of zien. Bij deze even kort het lijstje:
1. Inca Trail en Machu Picchu in Peru
2. De zoutvlaktes in Bolivia
3. Patagonia
4. Condors zien
5. Buenos Aires bezoeken
Ik kan met trots verkondigen dat punten 1 t/m 4 afgevinkt zijn. Enkel Buenos Aires nog en dan ben ik zo gezegd klaar in Zuid-Amerika. Uiteraard is dit niet waar want er is zo belachelijk veel te zien en te beleven dat ik hoop hier ooit terug te komen.Maar ik zal niet op de zaken vooruit lopen.

Mijn laatste update was wanneer ik op het punt stond om Ancud, Chiloe eiland, Chili achter me te laten. Het afscheid was voor mij een van de lastigste tot dusver, het viel me zwaar, en om eerlijk te zijn mis ik deze plek nog steeds. Reizen is fantastisch maar ik ben erachter gekomen dat ik 1 ding vervelend vind, ontmoet je eindelijk mensen waar je een klik mee hebt, moet je afscheid nemen.Ik weet wel dat dit onderdeel van het reizen is maar het is ronduit vervelend, irritant en al dat soort dingen. Want ik besef maar al te goed dathoe graagik het ook zouwillen (en de ander uiteraard ook), het is zeer lastig om blijvende vriendschappen op te bouwen.

Vanuit Ancud nam ik de directe bus naar Punta Arenas, een busrit van 36 uur waar je de grens met Argentinië over gaat en daarna weer terug de grens over naar Chili. Sinds ik mijn ticket had duimde ik dat ik langs iemand zou zitten die niet snurkt of andere vervelende eigenschappen had. Ik belanddenaast een jong meisje, niet dat we een woord uitgewisseld hebben maar ik was blij met mijn buurvrouw. Het eerste deel van de busrit was super mooi, vanuit Ancud ga je met de pont naar Puerto Montt en daarna iets naar het noorden, Osorno. Vanuit Osorno ga je richting Argentijnse grens, dat stukje was schitterend, meren, bergen en echte bossen (niet die paar rijen bomen wat we in Nederland kennen

),waar je kan voorstellen dat de poema´s er in alle vrijheid rond wandelen. Aangekomen bij de Chileens/Argentijnse grens moest iedereen de bus uit om een stempel te halen. Wat me opvalt is dat de meeste ambtenaren mijn paspoort met Nederland/the Netherlands niet herkennen. Dus kreeg ik ook in dit geval de vraag waar kom je vandaan, ze kennen hier namelijk enkel Holanda als naam voor Nederland (ik heb het inmiddels al opgegeven om los Países Bajos te gebruiken. Dit is de originele naam, maar helaas kennen slechts enkele de precieze betekenis hiervan. Vele denken dat het gaat om de Lage Landen, dus ook België en ik heb hier en daar zelfs de naamLuxemburg horen vallen). De grensovergang ging vlot, met uitzondering voor 1 Chileen. Ik weet niet wat er aan de hand was maar hij mocht de grens niet over en bleef dus achter in Chili. Het tweede deel van de busreis was ronduit saai. Ja klinkt slecht maar ik kan er niks aan doen, het grootste deel rijdt de bus over desteppe. Dit zijn vlakke stukken land met enkel lage begroeiing en hier en daar een wild dier. Voor de rest is er niks, maar dan ook echt absoluut niks (het enige wat me verbaasde was dat alles omheind was, het gaat hier om gigantische stukken, er zijn estancias van meer dan 15.000 hectare). Heel interessant maar na 10 minuten uit het raam gekeken te hebben, heb je het ook wel gezien. De oplossing, veel slapen of film kijken, die helaas in 99% van de gevallen gedubbed is. Na ongeveer 30 uur in de bus gezeten te hebben kom je weer bij de Argentijns/Chileense grens. Het was me bekend dat de Chilenen hun grenzen streng bewaken en dat tassen en dergelijke doorzocht worden naar spullen die niet de grens over mogen. Maar ik dacht, onze bus komt uit Chili, we zijn verder in Argentinië niet uitgestapt, dus het zal wel meevallen. Nou niet dus in mijn geval werd mijn knoflook (die in Chili gekocht was) afgepakt. Dat was niet zo´n ramp als je het vergelijkt met de Russische man die opeens Chili niet meer in mocht. Bizar bizar bizar. Ik heb er geen andere woorden voor. Dus deze man werd achtergelaten in Argentinië (in the middle of nowhere!). Ik ben heel benieuwd hoe het met hem is afgelopen. Het vervolg in Chili was verder prima en rond 7 uur kwamen we inPunta Arenasaan. We (een Canadese en ik) besloten om gelijk een bus te pakken naar Puerto Natales, wat een extra 3 uur is. We konden gelijk instappen en vervolgde onze reis en rond 10 uur ´s avonds waren we dan eindelijk op de plaats van bestemming.

Puerto Natales is de plek waaruit je het nationale park Torres del Paine kan bezoeken (in het stadje zelf is verder weinig te doen). Dit is het park waar afgelopen december (of november) een gigantische brand gewoed heeft. Het is een van de meest bekende parken, denk ik, in heel Zuid-Amerika en mensen zijn er altijd lyrisch over. Ik wilde dit wel eens zien maar door omstandigheden heb ik besloten niet naar het park te gaan. Ten eerste, het is een rot tijd om te kamperen, dit houdt in dat je alleen vanuit de refugio wandelingen kan maken, en niet de hele route kan doen. Ten tweede de weersverwachtingen waren ronduit slecht toen ik er was en ten derde de kosten die erbij kwamen kijken. Nu ben ik echt niet de flauwste qua geld uitgeven hier in Zuid-Amerika (nee, echt niet) maar ik vond dat we (de toeristen) in dit geval echt uhm...hoe kan ik het netjes zeggen...onrechtmatig behandeld werden. Toen ik voor het eerst informatie te horen kreeg over het park werd me verteld, vervoer kost 40 dollar, entree 16 dollar en slapen in de refugio 20 dollar per nacht. Slik ja redelijk prijzig, maarja als je echt iets wilt dan is het wel te betalen. Maar het geval was dat ernog vrij veel toeristen inde buurt waren die hetpark wilde bezoekenen dat merkte ze daar in het park. Dus wat heeft het management van de refugio gedaan? De prijs omhoog gegooit naar37 dollar per nacht!!! En het irritante is dat je voor die prijs enkel een bed met matras en kussen krijgt, wel toegang tot warme douches maarvoor de rest is er niks! Geen verwarming, een keuken die je eigenlijk niet mag gebruiken, geen andere faciliteiten.Ik vonddeze prijsverhoging ronduit oneerlijk. En aangezien ik heel slecht tegen oneerlijke behandeling kan heb ik het park links laten liggen. Maar ik kom ooit terug om de wandeling van 10 dagen te maken, dat weet ik zeker.

Dus wat heb ik in Puerto Natales gedaan? Een dagwandeling gemaakt naar een uitkijkpunt over Puerto Natales. Nu zag je pas hoe geweldig mooi de omgeving was, met gletsjers, bergenbedekt metsneeuw, de zee en CONDORS!!!! Jajajaja ik heb ze dan eindelijk gezien, 100% life, 100% wild, de trots van Chili. Wat een gigantisch beest is dat, en wat vliegen ze snel. Maar gelukkig (dankzij mijn fenomenale camara, ouders nogmaals bedankt!) heb ikuit al mijn pogingen 1 geweldige foto overgehouden. Voor de rest heb ik niet veel gedaan in Puerto Natales, een beetje rondgelopen (met name naar de supermarkt en terug), Greys Anatomy op de computer gekeken (ik ben weer helemaal op de hoogte) en veel nagedacht wat te doen het komende half jaar (wat een redelijk grotevraagteken is op dit moment). Het weer was ook niet heel uitnodigend trouwens om naar buiten te gaan, sneeuw (en niet een klein beetje) en de wereldberoemde Patagonische wind die het ijzig koud maakt. Maar ook dat is wel mooi om een keer meegemaakt te hebben.
Toen ikna bijna een weekklaar was om Puerto Natales te verlaten lukte me dat helaas niet op de geplande dag. In de hostel hadden ze mijn busticket geboekt en in de vroege ochtend ging ik naar de busstation om mijn bus te nemen. Helaas vertelde de vrouw achter de balie me dat er geen reservering voor mij was en dat de bus vol was, dus dat ik niet mee kon. Na wat gediscussieerd te hebben legde ik me erbij neer en ging terug naar de hostel. Gelukkig was de eigenaar van de hostel zo attent om me die nacht dat ik extra moest blijven niet in rekening te brengen. Dus een dag later dan gepland zette ik mijn reis voort naar Ushuaia. Dit is een busrit van ongeveer 12 uur, dus weer de grens over. Dit maal ging alles zeer gemakkelijk en zonder problemen kwam ik ´s avonds aan in Ushuaia.

USHUAIA, het einde van de wereld zoals ze het hier noemen. Theoretisch gezien kan je nog zuidelijker gaan Puerto Williams in Chili maar daar is absoluut niks te beleven (of uiteraard Antartica). Ushuaia is de meestinteressante zuidelijksteplekvoor toeristen. Het einde van de wereld ziet er trouwens schitterend uit! Besneeuwde ruige bergen, veel water (de kleur is zo zo zo donkerblauw dat is nauwelijks te bevatten, komt door het smeltwater van de gletsjers), en uitgestrekte bossen. In juni begint hier het ski seizoen dus het toerisme gaat het gehele jaar door. Het is hier koud, wat een understatement! Maar je hoort mij niet klagen, ik geniet er echt van.
Ik heb hier een off-road jeeptour gedaan wat een goede dagbesteding was. Aan het einde van de dag was er een barbeque en gitaarmuziek. Ik heb vossen gezien, caracara´s (van die grote vogels ), beverdammen en een schitterende omgeving. Tijdens de tour kwamen we op een gegeven moment uit bij een meer en we stapte uit om foto´s te nemen. Eenvolledig happymomentje was dat, het besef dat ik echt in Patagonia ben, dat ik het allemaal echt voor elkaar gekregen heb.
Voor de geïnteresseerde onder jullie, die naam Patagonia is afkomstig van het woord Patagón. Dit is de naam die de ontdekkingsreiziger Ferdinand Magellan gebruikte voor de inheemse bevolking omdat hij dacht metreuzen te maken te hebben, Pata staat voor voet, Patagonia voorgrote voet(voor exacte uitleg zie http://en.wikipedia.org/wiki/Patagon).

Ow nog een mooi feitje, wist je dat ze in Ushuaia ook een Irish pub hebben?! Ik nu wel en dat het er erg gezellig kan worden ook. De Argentijnen houden er wel een beetje vervelende gewoonte op na. Het avondeten hier is pas rond 22:00 en opstap gaan begint pas iets te worden rond 02:00. Dus als je hier opstap gaat dan heb je een dag nodig om bij te komen. Naast het stappen, ben iknog naar het nationaal park geweest. Zoals je kan zien op de foto´s lag er al behoorlijk wat sneeuw. Ik had een goede dag want de uitzichten waren super (alle ervaringen hier zijn weersafhankelijk, tot nu toe heb ik geluk, ook omdat ik kan wachten tot dat het een mooie dag is en me niet hoeft te haasten). Het was de allereerste hike die ik alleen ondernomen had. Het was absoluut niet lastig (slechts 3 uur) maar ik ben er wel achtergekomen dat wandelen met iemand anders op die afgelegen plekken toch fijner is. Om maar een voorbeeld te geven: op een gegeven moment kwam er uit de bossen een vos recht op me afgelopen (wist je trouwens dat vos in het Spaans Zorro is, nu snap ik waarom Zorro Zorro heet). Ik voelde me best bedreigd maar gelukkig bleek het slechts bluf van het beestje te zijn. Toenhet er op aan kwam bleek hij of zij banger te zijn dan ik. Maarja stel dat de vos een poema was ofzo , dan had ik minder in te brengen. Maar deze ervaring deed niks af aan de gehele dag. Ik moestmezelf meerdere malen in mijn arm knijpen om te beseffen dat ik echt in mijn eentje door Patagonia aan het lopen was, in het midden van de winter. Wat een gelukzalig trots moment was dat (alweer ja), om te beseffen dat ik op deze plek rond liep en hoe ik dit bereikt had.
Voordat ik gingwas er nog een mooie afsluiting in Ushuaia, een van de jongens had geregeld dat we op donderdagavond konden voetballen (daarom was ik expres 1 nacht langer gebleven). We speelde indoors, soort zaalvoetbal, 5 tegen 5. Ik was samen met de jongens die in de hostel woonde en/of werkte.Er waren 3 teams dus wie scoorde kon blijven staan. Het ging goed en ik scoorde in totaal 3 keer. Op een gegeven moment vroeg zelfs een ander team, die een man te kort had, of ikmet hun mee wilde doen.Iedereen kanmijn antwoord wel raden....
Na het voetbal besloten de meeste mensen in de hostel opstap te gaan (1 juni was namelijk een vrije dag). Ik moest vrijdag ochtend (1 juni)om04:30 de bus hebben en dus ging ik mee de kroeg in. Het was erg attent vaneen van de jongens om´s ochtends vroegvanuit de kroeg met me mee te lopen naar de bushalte. Zondergeslapen te hebben ging ik de bus in.

De busreis gingvan Ushuaia naar El Calafate.Deze trip komt op nr 2 van mijnergste busreizen tot nu toe!De gehele reis (in totaal 21 uur) voelde ik me totaal beroerd (nee niet door overmatig drankgebruik van die stapavondof iets dergelijks, waarschijnlijk doorhet kraanwater of door het eten). En het was een lange lange langereis. Ik moest in totaal 2 keer overstappen, 4 grenzen over (even tussendoor...pa bij deze je had helemaalgelijk, we moesten inderdaad Chili weer in. Zo krijg je je paspoort trouwens wel makkelijk vol, allemaal stempels van Chili en Argentinië) en door 2 Argentijnse politie controles (die bij het uitgaan of ingaan van volgens mij elke stad aanwezig is). Het enige geluk wat ikhad, was dat erstom toevallig iemand van de hostel nog zo laat in de busstation moest zijn. Hij zag dat ik een backpacker was dus vroeg hij of ik een hostel zocht, enhij werkte in de hostel waar ik naar toe wilde. Dus een gratis ritje naar de hostel en snelnaar bed (was inmiddels 02:00).Ik was totaal gesloopt en kwam de volgende dag pas om 13:00 mijn bed uit. Dat is ongekend laat voor mijn doen.

Een dagje rust en gisteren (3 juni) naar Perito Moreno geweest in Los Glaciers National Park (http://en.wikipedia.org/wiki/Perito_Moreno_Glacier). Uhm hoe kan ik dit omschrijven....Een hele grote WAUW moment zeg maar. Vooral toen ik op de uitkijkpunt kwamdie de totale gletsjer liet zien (weer goed weer dushad je totale zichtveld over de gletsjer).Sommigeplekken waren zo blauw, gewoon te bizar. En ik heb gezien hoe er stukjes afbrokkelde (hoort zo, heeft niks te maken met klimaat verandering). Wat een lawaai is dat...eerst een hele luide KRRRRRRRRR dat door devalleischalten daarna valt het stukje ijs(is het even stil), maar zodra het ijs het waterraakt lijkt het net over het dondert in de vallei (ook al is het een relatief klein stukje het geluid is enorm. Om een idee te geven 1 kuub ijs weegt 1.000 kg). Een geweldige ervaring met een goede gids dieons alles vertelde overhet national park en de vorming van deze gletsjers. Owja en op de heen weg ontzettend veel arenden en caracara´s gezien. Eengiga arend zat midden op de weg (lekker opportunistische beesten, ze blijven gewoon langs de weg zitten tot dat er een haas ofzo wordt dood gereden, scheelt weer jaagwerk) zijn haas op te eten. We konden echt heel dichtbij komen, wat niet gold voor de andere roofvogels die ruim op afstand netjes zaten te wachten tot dat deze hongerige arend was uitgegeten.

Vandaag dus een rustdag (alweer ja, maar wat wil je als je 48 uur beroerd geeweest bent) en dinsdag naar El Chaltén. Een dorpje midden in het gletsjer national park. Vanuit daar kan je verschillende dagtrektochten maken. Ik moet even kijken hoe het met het weer zit en wat de gidsen adviseren. Maar ik hoop 3 wandelingen te kunnen maken. Een ervan moet me als het goed is naar een mooi uitzichtpunt brengen van berg Fitz Roy! Als het goed is weer een hoogtepuntje. Ik trek er een week maximaal 1,5 week voor uit om daar te zijn. Puur omdat reizigers zeiden, wacht tot dat het weer zodanig is dat je de Fitz Roy kan zien. Zo bijzonder moet het zijn. Dus hopen op goed weer. Na El Chaltén ga ik even terug naar El Calafate, want vanuit daar moet ik de bus nemen naar Puerto Madryn. Wat ik daar ga doen? Hopelijk walvissen en orca´sspotten

. Maar dat is voor mijn volgende blog update.

Ik weet niet wat jullie plannen allemaal zijn. Maar mocht je vakantie hebben binnenkort of ergens deze zomer alvast veel plezier!!!

Take care

Michele