Ik heb toch maar besloten om nog een extra blog update te schrijven. Anders zou mijn laatse blog wel erg uitgebreid worden en dat wilde ik jullie (mijn trouwe lezers) niet aan doen. Inmiddels ben ik een week in Buenos Aires maar daarover meer in mijn volgende update. Nu nog even terug naar mijn tijd in Puerto Madryn.

Uiteindelijk ben ik iets meer dan 3 weken in Puerto Madryn gebleven. Niet omdat het stadje nou zo ontzettend aantrekkelijk was ofzo maar vooral omdat ik het eigenlijk wel prima vond. Mijn focus tijdens mijn verblijf in Puerto Madryn was vooral gericht op wat ik zou gaan doen na mijn tijd in Zuid-Amerika. Na heel wat nagedacht te hebben en een aantal slapeloze nachten (hoewel dit eigenlijk niks te maken had met mijn nadenk proces, maar het klinkt lekker dramatisch) kwam ik eindelijk tot de conclusie datmijn financiële situatie het niet toeliet om ergens vrijwilligerswerk te doen (omdat dit toch altijd geld kost) of om nog verder te reizen. Dus heb ik besloten om begin Augustus naar Canada te vertrekken en daar een baan te zoeken. Mijn tijd in Puerto Madryn heb ik vooral ingevuld met mijn familie in Canada te mailen, mijn CV op te stellen, referenties op te vragen, zoeken naar en het reageren op vacatures. Met mijn gedachtes nu meer bij mijn ontwikkeling van mijn professionele cariere in plaats van welke stad of plek ik nu eens zal gaan bezoeken. Met deze 'mind set' verandering merkte ik dat voor het eerst sinds tijden (kleine 6 maanden om precies te zijn) ook mijn ongedurigheid met vlagen terug kwam. Een teken dat Michèle en Settelen nog niet hand in hand gaan. Maar gelukkig is Canada allemaal nieuw en spannend dus kon ik mezelf redelijk gerust stellen dat het eigenlijk puur voor het geld is dat ik deze stap zet. Want dat heb ik zeker geleerd afgelopen maanden, reizen zit in mijn bloed en zolang het me zo extreem gelukkig maakt is dat mijn doel voor de komende tijd....De wereld zien!

Naast deze zoektocht heb ik ook nog wat andere dingen gedaan in Puerto Madryn. Zoals ik al schreef in mijn vorige blog update had ik besloten om een duikcursus te gaan doen. Twaalf jaar geleden heb ik op een zomerkamp mijn Paddy Open Water duiklicentie gehaald. Daarna heb ik eigenlijk nooit meer echt gedoken maar ik dacht waarom ook niet, ik heb tijd en dat kleine beetje geld wat ik nog heb wil ik er graag aan besteden. Omdat ik al een licentie had (en deze blijkbaar niet verloopt) mocht ik de cursus PaddiAdvanced Open Water doen. Een cursus waarin je 5 specialisatie duiken maakt. Gelukkig waren mijn 2 instructeurs wel zo professioneel om me even snel een opfris cursus te geven. Veiligheid komt toch op nr 1 als het om duiken gaat. Ik heb de volgende specialisatie duiken gemaakt: Wrak duiken, Diepte duik (dieper dan 18 meter), navigatie onder water, drijfvermogen beheersing en fotografie onder water.

Het waren 5 fantastische duiken! Ten eerste omdat bijna niemand zo gek is om in de winter te gaan duiken dus was het erg rustig onder water. In de zomer is dat wel anders omdat duiken hier erg populair is. Het water was trouwens een graad of 12 maar gelukkig droegen we wetsuits van ik geloof 7mm dus echt koud heb ik het niet gehad. Wist je trouwens dat een wetsuit van 7mm je drijfvermogen enorm vergroot, onderwater gaan zonder gewichten of iets dergelijks is onmogelijk.

Oke, we begonnen met wrak duiken op zo'n 8 meter diepte. Ik kon me nog herinneren dat 8 meter heel erg diep leek 12 jaar geleden.Ik was dan ook wel een beetje nerveus of ik me alles nog kon herinneren enzo. Van te voren besproken we hoe de duik zou verlopen en het bleek uiteindelijk een zeer aangename en ontspannen duik. Met een mooie verrassing, toen we afgedaald waren zagem we een octopus. Mijn instructeur nam me ook mee het wrak in. Maar hij vertelde achteraf dat hij niet wist hoe confortabel ik me voelde dus dat we niet te diep het wrak ingegaan waren. Van te voren had ik verwacht dat ik me erg ongemakkelijk zou voelen om in een gesloten ruimte rond te zwemmen maar maar niks bleek minder waar. Ik vond het vooral heel erg mooi, een positieve spanning voelde ik, dat was alles.

Na deze duik gingen we een navigatie duik doen. Nou is compas lezen niet mijn sterkste punt, maar compas lezen onder water is helemaal rampzalig. Boven water kan je je nog redelijk makkelijk orienteren maar onderwater is dit stukke lastiger. Dat er een stroming stond was ook niet heel makkelijk. Na 4 pogingen kreeg ik het een beetje door maar het is nog verre maar dan ook verre van perfect. Oefening baart kunst, dus ik denk dat ik nog -tig duiken moet maken om dit goed onder de knie te krijgen. Wat ik vooral merkte is dat mijn eigenwijze ik erg aanwezig was, door niet helemaal op het compas te vertrouwen en zijn aanwijzingen in twijfel te trekken, niet heel erg handig . Na de oefening (navigeren in een rechte lijn en navigeren in een vierkant) gingen we na de oefening nog gewoon een beetje rondzwemmen. We kwamen vissen tegen, krabbetjes, anamonen en een zeeleeuw. Maar deze bleef op ruime afstand. Tijdens beide duiken had mijn instructeur een camara bij dus genoeg foto`s!

Met 2 duiken was de eerste dag afgerond. Vanwege de weersomstandigheden moesten we 1 dag wachten voordat we verder konden met de cursus.

Duik 3 was drijfvermogen beheersing. De principes van het duiken zijn eigenlijk vrij eenvoudig, duik veilig en zorg ervoor dat je je drijfvermogen onder controle heb (zodat je je omgeving niet beschadigd). Meer heb je niet nodig. Het controleren van je drijfvermogen heeft alles te maken met je ademhaling. Adem je in dan stijg je, adem je uit dan daal je. Het is spelen met je ademhaling (met de kleine kanttekening dat je absoluut nooit je adem in mag houden anders gebeuren er nare dingen met je longen). Dus het was een prettige duik, waarin ik heel gefocused met mijn ademhaling bezig was.De oefening was dat ik moest zweven in het water (dus ruime afstand van de oppervlakte en de bodem). Na wat instructies van mijn instructeur lukte me dit uiteindelijk redelijk goed. Tijdens deze duik kwamen we ook een zeeleeuw tegen, deze was heel speels en heerlijk nieuwsgierig, draaide wij een rondje, draaide zij een rondje. Helemaal geweldig en het leverde mooie foto's op!

Diezelfde dag gingen we ook mijn 4de duik doen, dit was de diepduik. De diepduik maakte me heel nerveus. Zelf ben ik nog nooit dieper geweest dan 8/9 meter. Nu gingen we naar een wrak dat op 23 meter onder water lag! 23 METER!!! Dat is zeg maar een gebouw met ongeveer 3 verdiepingen.Op 8 meter kan je nog snel naar de oppervlakte als er iets mis gaat, op 23 meter is dat onmogelijk en zelfs gevaarlijk om snel te stijgen. En dit keer ging mijn andere instructeur mee en aangezien ik nog nooit met hem gedoken had merkte ik dat ik behoorlijk nerveus was voordat we afdaalde. Maar na even aan de oppervlakte gedobberd te hebben en mijn ademhaling gereguleerd te hebben gingen we dan toch de diepte in. Mijn tweede instructeur was trouwens prima en heel behulpzaam, hij lette goed op me. Het afdalen ging langs een referentie lijn (heel handig zo'n lijn), dus het koste weinig moeite. Het afdalen ging veel sneller dan ik door had en voordat ik het besefte kon ik de bodem zien. Hoe dieper je gaat des te kouder en donkerder het wordt, vooral beperking van mijn gezichtsveld zorgde ervoor dat ik altijd dicht in de buurt van mijn buddy bleef.

Op de bodem aangekomen was het even rust en moest ik behoorlijk wat lucht in mijn BCD (buoyance control device, mijn duikvest) doen om ook ook maar enkel van de grond af te komen, de waterdruk is echt enorm groot. Daarna 2 rondjes om de boot heen gezwommen en zelfs even in het wrak geweest. Het was geweldig!!!

Voordat ik het wist moesten we alweer gaan stijgen. Als je zo diep duikt verbruik je meer lucht dus gaat je tank sneller leeg. Het stijgen naar de oppervlakte is iets trickyer dan het afdalen omdat je 5 meter onder het oppervlakte een safety stop moet maken voor 3 minuten om te voorkomen dat stikstof vergiftiging krijgt. Ik had nog voldoende lucht maar mijn instructeur niet meer dus moest hij lucht lenen. Ik raakte niet echt in paniek maar heel relaxed was het ook niet. Naja alles ging goed en we waren ruim op tijd boven.

Ik was net in de boot en mijn buddy was bezig om zijn vest en alles uit te doen om ook in de boot te klimmen toen er opeens een walvis vlak bij de boot opdook. En vlakbij bedoel ik op een meter of 5 ofzo. De instructeur die in de boot was (waren altijd 2 instructeurs aanwezig, 1 die in de boot bleef en 1 die met mij het water in ging) zei tegen me wil je het water in? Officieel is het verboden om te zwemmen met de walvissen maar hij zei, er is nu toch niemand die het ziet en aagezien mijn andere instructeur nog in het water lag was het niet alsof we de walvis hadden opgezocht. Dus ik pakte mijn duikbril en sprong het water in.

Uhm het was best indrukwekkend (en dat is nog voorzichtig omschreven..het is meer een gevoel van WAAAAAAAAAAAAH) om in het water te liggen met onder je een gigantisch beest! Een ongeloofelijke ervaring, de walvis kwam boven water vlak bij de boot, ik lag toen al in het water en ik kon duidelijk zijn kop zien en hem/haar horen ademen. Daarna onderwater, zwom hij/zij onder ons door. Ik zei wel in mezelf, please kom niet omhoog nu om adem te halen, please kom niet omhoog nu. Het was onbeschrijfelijk om zo dicht bij zo'n gigantisch beest te zijn. Het gelukkigste meisje in de wereld! Na afloop zat ik echt vol met adrealine en de rest van de dag was ik echt aan het stuiteren...

Een paar dagen later (vanwege weersomstandigheden en een instructeur die ziek was) was de laatste duik, fotografie onder water. Het was een duik op 8 meter vanaf het strand (de andere duiken waren vanaf een platform of vanaf een boot). Van te voren een korte uitleg gehad hoe de camara werkte en ik had de theorie in mijn studie boek bestudeerd dus wist ik welke techniek ik moest toepassen en waar ik op moest letten om goede foto's te maken. Tijdens mijn duik probeerde ik naast de foto's ook te denken aan mijn drijfvermogen, 2 oefeningen in 1. Het was een plezierige ontspannen duik, en de instructeur waar ik mee dook wees me op dieren en andere dingen om te fotograferen. In totaal zijn we 70 minuten onder water gebleven. Het leek meer op maximaal 30 minuten. Als je eenmaal onder water bent gaat de tijd echt super snel. De foto's waren best goed gelukt en ik denk dat fotografie toch een van mijn favoriete specialisatie duiken was. Je bent namelijk heel erg met je omgeving bezig waardoor je zoveel meer mooie dingen ziet. Helaas was dit wel mijn laatste duik en nadat mijn instructeur gezorgd had dat ik alle foto's op cd had en dat ik mijn licentie kreeg voor PADI Open Water Advanced was het tijd om afscheid te nemen.

Naast het duiken heb ik niet veel meer gedaan. De ochtenden besteedde ik meestal aan werk zoeken en de middagen waren meestal gevuld met het EK kijken of Wimbledon.