Dia el Mar - Day of the sea

Dear Friends and Family,

It took me a long time to decide what I am going to write about. This time it won´t be about great adventures, wonderful hikes or interesting museums. Simply, because I haven't experienced any of them in the last 3 weeks. You probably all know that I´m in Sucre at the moment and that I had decided to stay here for 3 weeks. All with the main goal to learn Spanish (which turned out pretty good). I was planning do all cultural and adventures stuff but it didn´t happen. Maybe I am going to sound a bit philosophical (I don´t think I`m anywhere close of being one but that was the first word that came to mind...). The last 3 weeks have been more mind changing then I experienced so far in my travels. I guess that is why I feel so comfortable around here. Sucre challenged my mind, my thoughts and my intelligence and those are all things I am seeking for. Well I shouldn´t give all the credits to the city Sucre, because you can make it a party city without any problems. The credits goes to the people I have met, during my stay here. But seriously I could live here without any troubles. Don´t worry I´m not going to.

So what happened? To start with I met this wonderful American girl from Texas, Katie. She is in the same dorm as me and she arrived one day after me in Sucre. Soon we found out that are travel plans where quite similar. Finally somebody that has similar travel plans! The best thing was actually that we became friends pretty quickly and we decided to travel together for a couple more weeks. So first I will describe our travel plans before continuing my story.

Saturday we will leave Sucre

, and we will take the bus to Potosí. This is the highest city in the world and it´s supposed to be absolutely incredible horrible. We will stay there for only 1 night. After our visit we will take the bus to Tupiza. Hopefully we can arrange a 4 day jeep tour to Uyuni the same day so that we only have to spent one night in Tupiza. The jeep tour is to Uyuni, yes we will visit the salt flakes woooh . In Uyuni we have to figure out a way to get into Chili. Probably a local buss can take us to the border; our first city in Chili will be San Pedro. I have no idea what will happen next. Katie has more time pressure than me, so we will see if we will travel together till Santiago (where she will catch the plain back to USA), or that I will take it more slowly making my way to the south

Oke the story continues...So Katie and I started talking and I figured out that she studied foreign politics (forgot the exact name), so you can imagine that our interests and all are quite similar. Also the way you feel when traveling, the frustrations, the good things and all that are things we can talk about and more often can agree upon. I already got invited to visit her in Texas, which is definitely on my itinerary now. The past weeks we talked a lot about the USA, about the politics and how it is to live in Texas. I also told my experience of living in the Netherlands with all the good and bad tings.

The first weekend (the second weekend in Sucre) we ¨went out¨. Well there are some places you can dance here, but for us it meant going to a bar (called Amsterdam ieeek), sitting down at a table and getting some drinks and just talk. We were joined by a Finish guy from our hostel. A guy that had interesting thoughts about the world (this is actually where it all started). He was convinced that a world without government, without greedy people, without a complicated economical system could exist. The world is in desperate need of a philosophical revolution, he said. I agreed partially what he was saying, but for me it`s an Utopia. I`m too cynical or maybe too down to earth to believe these things could actual happen, afterall it are humans what we are dealing with. The discussion went on about: are people evil or good when they are born; how do people become evil; why does greed, hatred and egoism exist and so on...Interesting subjects for a Friday night. But that wasn´t the end of it, the night would become even more interesting when 2 guys from Israel joined us. I haven´t told them I would write about them so to honor there privacy I won´t share their names and all their stories.

However those guys were as I like to call it ¨serious¨ travelers. So guys I could connect with, and in my opinion that totally happened, we kind of connected. I ended up spending almost every night with them in my second week in Sucre. The subjects we talked about: politics in the Netherlands, Israel, the Middle East, USA, about sports, work, (art house) movies, music, travelling, relationships and much much more. People that know me will realize that I felt great around these guys. Their general knowledge was huge and we could just talk about everything. Agreeing or disagreeing it didn´t matter. I asked so many things about their lives because it is so different to my own experience, and they were glad to share. By the way off course it wasn´t constantly all serious stuff and we could have a good laugh as well.

Talking with them (and with Katie, the Finish guy, my Spanish teacher) started to make me think. Think about myself, my ¨position in this world¨ (gosh that sounds horrible) and about my interests. I cannot and explain everything, because it would be too much. I will just give you guys a short summary. To begin with, I realized that my general knowledge is pretty good and that I can talk about things that are going on in the world (thanks mom and dad

). However I realized even more (is that proper English?) that I actually don´t know anything and that I haven´t experienced anything (well not nothing but not that much either). I realized that I am so so so lucky that I was born in the Netherlands, where it is safe, where we don´t feel threatened and where we can focus on getting a career, being happy and all kinds of good stuff. I realized I am so lucky with my parents, the way they raised me, the fact that me and my brother were always taught not to think in black and white. That things happen for a reason, not to judge people by your first impression etc.. And that I am actually interested in other people and in their lives and that I´m so eager to learn. Well all those things were running through my mind the last week. Can you imagine!

Where Peru was a place to visit all these wonderful attractions, Bolivia is actual the place that made me think and probably changed me as well (it´s up to you to decide if I did or didn´t). Last week we went to the movies about the mines (again), to a movie about Jim Morrison (the Doors) and a movie about Che Guevara (the book is much more interesting and contains much more information than the movie). Afterwards we talked about it. I absolutely loved it. When we saw the mine movie the guys were as horrified as me. They said, can you imagine working there when you´re just a teenager, how lucky we are to be born in Israel and how lucky we are we can earn money in a proper way. I felt kind of aqward, if they already felt that way, how should I feel? Being born without knowing war, terrorism, etc. To be honest I felt a little bit ashamed. Well this is how I spent the last week, having some drinks talking about things, things that interested me (they only stayed one week).

How I have changed by this experience? I think by just realizing where I come from and that I have to travel much more, read much more, see challenging movies to become the person I want to become. I think that is one big step I have taken these last weeks. I realized that I am kind of a ¨nerd¨, following the news, being interested in the world around me and actually caring. So far, not many people I met can be made happy with the same things, and that is ok, totally ok (really belived me, I don´t want to offend anybody, I think it´s also a gift to keep your focus on your own life!). But I also have to think about myself, to accept myself. That I won´t change because people are ignorant or because they don´t care. I won´t lower my interests or become nervous anymore just because I don´t ¨fit in¨. This is who I am so deal with it ;-) that´s a new attitude I guess.

So yes by writing all this I have to tell you guys another thing, an important thing that will be life changing for me. Some of you already know it...You all know that my plan was to travel for 6 months and then afterwards go back to the Netherlands to study in Groningen. Well...as I experienced in this journey, plans are there to be changed. However this time it was not me who initiated the change. I got rejected from Groningen University. To be honest I was shocked. I still think that they underestimated me and my willingness to do this study, and I think that the reason they rejected me is crap! But nothing I can do about it. So I started thinking about what am I going to do now? Back to the Netherlands, getting a job? Search for another institution to get that degree anyway? Or keep travelling for a while and see what´s going to happen. Again this is the short version but as you might know I was kind of restless in the Netherlands, I had the feeling that I wasn´t challenged enough and that my personal development got stuck, or at least something like that. Now I´m travelling I feel great, I have the feeling that I am learning, developing and it is just simply great to travel. So why not continue doing this until I really miss the Netherlands and really want to get back. I think that if I go back to the Netherlands without being happy about it, I will get stuck in the same things again and I don´t want that. So travel plans changed again and I won´t be back in the Netherlands for a while. How long this will be I don´t know (I will defintely try to come back during Christmas).

My new travel plans are kind of simple. Finish my travelling in South America as originally planned, then get a flight up to Central America (Panama or something). Travel there from south to north. Then visit Katie in Texas (if I still have money) and then fly to Canada. As you all might know, I have a Canadian passport. I will visit my family and try to work there for some time to earn money. Which probably will be used again to travel...But that is too far in the future to know about. This decision made me so happy and when I write about it I feel excited, thrilled. For me this was the best choice I could make. How it will turn out, we will see...

Well that´s all for now. My next blog won´t be as much about my personal development (must be kind of boring to read it) but about the salt flakes and other wonderful things (I hope)..Ow one more thing that might shock you guys, lol..I got the piercing I wanted since I was a teenager in my right upper ear. Don´t worry it was all safe and stuff (my teacher took me to the shop and was with me the entire time). Does this means that I am changing? I don´t know...let me know what your thoughts are..

Love,

Michèle

Ps. The title of this story is because today is the day of the sea in Bolivia. As you all know, Bolivia doesn´t have a sea. They had, but they lost it to Chili a long long time ago. You can argue that it´s horrible that Chili took the coast from Bolivia. However think again when you find out why Bolivia lost the sea to Chili....This is the story...
When the Chilians threatened to take the sea it was in the period of Carnaval (Carnaval is a big big big thing here, the Bolivians love to party). The president at that time didn´t want to undertake any action because he just wanted to party. So while the president and the soldiers and everyone was partying, the Chilieans sneaky took the shore from Bolivia. It`s a true story (I didn´t believed it at first), my Bolivian teacher admitted that it really had happened. At the day of the sea, the children in the schools of Bolivia all write a letter to the Chilean gouverment to ask the gouverment to give back the sea (the letters aren´t actually sent to Chili, it´s just the idea). Interesting isn´t it?

En het is alweer maart....@ nog steeds in Bolivia - Sucre

Dag lieve vrienden en familieleden,

Het is alweer maart, wat kan een maand snel voorbij gaan. Begin Februari was ik nog in Peru en had ik moeite om het land achter te laten. Inmiddels ben ik een poosje in Bolivia, in het begin moest ik enorm wennen. Vooral het feit dat het land zo ontzettend arm is, is toch erg confronterend, de hostels zijn niet zo aantrekkelijk, de mensen zijn niet zo gewend aan toeristen. Al deze dingen zorgde ervoor dat ik Peru enorm miste en dat ik zelfs serieus overwoog om terug te gaan. Het is toch een luxe plek als je het vergelijkt met Bolivia enik voelde me denk ik nog niet bereisdgenoeg om een land als Bolivia echt te kunnenwaarderen. Daarnaasthad ik ook het idee dat ik veel te snel door Peru gereisd ben.Ik denk eerlijk gezegd dat dit klopt, het is een onderdeel van het `leren reizen`. Tenminste zo zou ik het definieren. Hier inBolivia heb ik echt de tijd genomenvoor elke plek, in Peru heb ik dit nagelaten.Achteraf gezien had ik meer tijd in Arequipa en Cusco kunnen/willen doorbrengen.Maarom een of andere reden denk je dat je verder moet,dat je niet kan blijven hangen op 1 plek. Nu ben ik erachtergekomen dat het somsmeer waard is om even op 1 plek te blijven, je krijgt een betere indruk van de omgeving. Toch ben ik uiteindelijk in Bolivia gebleven, uit nieuwsgierigheid en ook uit mijn eigen koppigheid (ja echt ik kan soms een beetje koppig zijn), het niet willen ´opgeven´ omdat je je even ongemakkelijk voelt.

Achteraf is het een hele goede keuze geweest. Doordat ik in Bolivia de tijd heb genomen voor de verschillende plekken kan ik nu zeggen dat ik het land fantastisch vind! Bolivia is een interessant en complex land (economisch en politiek). In La Paz en omstreken vond ik het lastig mijn draai te vinden. De mensen daar zijn ontzettend gesloten, op het onvriendelijke af. Nu ik verder naar het zuiden gereisd ben heb ik gemerkt dat dit typisch is voor La Paz en de directe omgeving, en ik denk dat ik ook een beetje beter begrijp waarom. De omgeving van La Paz is een harde omgeving, het weer is er koud, regenachtig of bloedheet, meer smaken zijn er niet. Daarnaast zijn de mensen in deze regio ontzettend arm. Er is weinig tot geen landbouw/veeteelt omdat de omstandigheden hiervoor gewoon niet geschikt zijn. Ik denk dat deze 2 factoren (weer en armoede)ervoor zorgen dat de mensen veel harder zijn. Het is overleven in plaats van leven. Ik denk dat een dergelijk leveneen mens in zichzelf gekeerd maakt, tenminste zo heb ik het hier in Bolivia ervaren (Ik weet van vrienden die bijvoorbeeld in Zuid-Afrika geweest zijn, juist een andere ervaring hebben hoe mensen daar met armoede omgaan. Misschien is het weer wat dan invloed heeft. Ik bedoel iedereen is vrolijker als de zon schijnt dan wanneer het regent en koud is, toch?).

Nu ik bovenstaande regio verlaten heb en richting de provincie Santa Cruz gegaan ben merkte ikdat de mensen veranderen, vriendelijker, meer open. Santa Cruz is zowiezo ontzettend rijk (wat nog steeds arm is)vergeleken met de rest van Bolivia (deze provincie wilt zich ook graag afscheiden van de rest van Bolivia, ze zijn hier dus niet zo patriotistisch als in andere landen).Het rijk zijnheeft waarschijnlijk 2 oorzaken. De eerste oorzaak is een feit, de provincie van Santa Cruz heeft olie. Olie betekend geld, simpel is dat. De tweede reden ben ik niet zeker van, het zijn verhalen die ik gehoord heb tijdens mijn reis hier. Schijnbaar bezit Santa Cruz de meeste Coca velden. Ik weet niet of ik jullie al verteld heb over Coca. Coca is een blaadje van een plant die vooral in de Andes en door de inheemse bewoners gebruikt wordt om de dagen door te komen. Ze stoppen de bladeren in de mond en kauwen erop, de sappen slikken ze door. Coca schijnt heel gezond te zijn omdat er veel uhm taninens en dergelijke inzitten, verder stilt het te honger, helpt het tegen hoogteziekte, en geeft het je meer energie. Maar zoals je waarschijnlijk al herkende in de naam Coca is de basis voor Cocaïne. Hoewel je iets van 8kg bladeren nodig hebt voor een beetje drugs is deze plant dus ook medeverantwoordelijk(naja het is niet de schuld van de plant uiteraard)voor drugs en alle criminaliteit die daarbij komt kijken (daarom is de VS bijvoorbeeld in strijd met Bolivia en Peru om deze plant uit te roeien, enzijn de bladerenverboden in vele landen). Dus een andere reden waarom Santa Cruz zo rijk zou zijn is door de drugs. En tsja als je een beetje fantasie heb (daar ontbreekt het bij mij absoluut niet aan) dan kan je hier en daar wel drugsbaronnen zien lopen. De gemiddelde auto hier (naja misschien is gemiddeld overdreven maar het viel zeker op)zijn van die grote 4-wheel drives (jeep, porsche, etc). Die zie je in de omgeving van La Paz echt niet. Oke dat is dus Santa Cruz en omgeving.Daarnaast is het weer hier ook vele malenaantrekkelijker. Ik ben niet in de jungle geweest (daar is malaria en ik heb geen medicijnen daarvoor meegenomen) maar de provincie Santa Cruz ligt stukken lager. Het is hier zo´n beetje altijd Lente. Niet verkeerd toch?

Nu schrijf ik wel over Santa Cruz, maar ik ben inmiddels in Sucre. De laatste keer dat ik schreef vertelde ik dat ik de bus naar Santa Cruz zou nemen. Dit heb ik gedaan en wat een ellendige busrit was dat!!! Overharde wegen, diepe afgronden,stik en stikheet in de bus, mensen die snurkte. De zwaarste busrit tot nu toe (was zo´n 12 uur). In Santa Cruz ben ik maar 1 nacht gebleven. Ik wilde carnaval ontwijken (carnaval is hier vergelijkbaar als in Nederland, alleen gooien ze hier met waterballonnen, verf, meel en schuim - de basis is hetzelfde, muziek, eten en drank) dus ben ik op zaterdag ochtend van carnaval vertrokken naar Samaipata. Deze plek kende ik van een paar reizigers die ik onderweg heb leren kennen en was me ten zeerste aanbevolen en ik snap volledig waarom...Er is ontzettend veel te doen (hiken, paardrijden, watervallen), het weer is fantastisch en het dorpje heerlijk rustig. Het is niet een typisch Boliviaans dorpje, een hoop buitenlanders zijn in dit dorpje blijven hangen en hebben daar inmiddels een restaurant, reisbureautje of hostel opgericht. Zo gebeurde het dus dat ik voor het eerst in lange lange tijd Nederlands kon praten met een eigenaar van een restaurant. Door de Europese invloeden waren de maaltijden uitstekend (Boliviaans eten is nu eenmaal niet zo speciaal, friet, rijst en gefrituurdekip is hier een gemiddelde maaltijd). Het plan was om veel te hiken, maar plannen zijn er om verandert te worden.

Tot de dinsdag van carnaval lag het leven plat, ook in dit kleine dorpje was carnaval, dus echt iets regelen kon niet (trouwens iets regelen was zowiezo lastig, er waren geen vaste openingstijden, winkeleigenaren opende en sloten de winkels wanneer ze wilde, hoezo een relaxte houding?!). Ik ben wel naar een dieropvangcentra geweest. Uhm tsja het was aandoenlijk met loslopende aapjes (waren hele jonge dieren die in je nek klommen, tsja jonge aapjes hebben veel aandacht nodig een soort moederliefde vandaar het gedrag)maar met mijn dierwelzijnachtergrond voelde het niet helemaal goed. Het leek meer op een persoonlijke collectie van een over fanatieke dierliefhebber dan een plek waar dieren rehabiliteren en terug uitgezet worden. Ik vroeg het een en ander of rehabilitatie, het opnieuw uitzetten enzo, maar kreeg niet de antwoorden waar ik op hoopte. Vroeger zou ik me daar ontzettend over opgewonden hebben, maar door mijn ervaringen bij Stichting AAP heb ik geleerd dat de dierenliefhebbers die dergelijke opvang projecten beginnen het hart op de goede plek hebben zitten, dus in plaats van ze te veroordelen kan je veel beter kennis aandragen die ze kunnen gebruiken om het project te verbeteren. Voor mij was het te vroeg voor vrijwilligerswerk,mijn prioriteitis mijnSpaans verbeteren zodat ik goed met mensen kan communiceren. Anders is de overdracht van informatie ook maar beperkt. Wie weet kom ik nog een ander project tegen waar ik mijn kennis en kunde kan overdragen en ook waar ik kan leren uiteraard, want op dierwelzijnvlak (en opzo´n beetje elk ander gebied)ben ik nog lang niet uitgeleerd.

Wat heb ik nog meer gedaan de eerste paar dagen....owja aangezien er geen pinautomaat was in Samaipata en de bank geen geld had moest ik terug naar Santa Cruz om te pinnen. Ik had inmiddels 2 Zwitserse meiden ontmoet en die gingen met me mee. Een rit van ruim 3 uur om geld te halen....Haha schitterend...Ik zag de lol en avontuur er wel van in...Toen carnaval over was, was het tijd voor de mooie wandeltochten. Helaas werd ikziek, en niet te zuinig. De oorzaak waarschijnlijk een verkeerde vega burger (grrrr probeer ik gezond en bewust te eten gebeurd dit). Ik zal niet in details treden maar ik was 24uur aan bed gekluiserd, kon niks eten en nauwelijks iets drinken en heb me echt in tijden niet zo hondsberoerd gevoeld. Gelukkig dat ik vrienden gemaakt had en dat de meiden regelmatig langs kwamen of ze iets voor me konden betekenen. Na 24uur ging het beter en ik besloot om met de Zwitserse meiden, een Zweedse dame en een Duitse kerel naar Amborro National Park te gaan om daar te hiken (wandeling van 4 uur). Het was een plezierige wandeling maarja als je 24 uur niet gegeten hebt dan merk je dat je energie level gigantisch snel afneemt. Het tweede deel van de hike was lastig, het was spek glad en doordat mijn coordinatie niet optimaal was ben ik echt zo ontzettend vaak uitgegleden. De modder is inmiddels uit mijn kleren maar mijn schoenen zijn nog steeds redelijk smerig van deze ervaring.

De dag na de hike toch maar rustig aangedaan want de dag erop (vorige week zondag was datdenk ik) zou ik samen met Matthias (een Duitse man van 41jr) door de binnenlanden naar Sucre gaan. De busrit van Santa Cruz naar Sucre schijnt echt een hel te zijn (duur is ongeveer 15uur), veel mensen besluiten om te vliegen (is 30min). Maar er is nog een andere optie die veel veel interessanter is. Het is de route Samaipata - Vallegrande - La Higuera - Villa Serrano - Sucre.De routeVallegrande - La Higuera is interessant omdathet een deel van Boliviaiswaar Che Guevara geweest is toen hij probeerde om hier een Gureilla kamp op te zetten. In Vallegrande is zijn graf en in La Higuera is hij gevangen genomen en geexecuteerd. Ik ben bij de graven geweest van Che en 6 van zijn´kamaraden´. Het was zo enorm bijzonder om daar te zijn. Het is lastig uit te leggen wat de sfeer is rond die tombe.Ikhad kippevel vanaf het moment dat ik daar binnenliep tot dat ik naar buitenwandelde.Dit is wat ik in mijn reisdagboek erover schreef:

Ik kan maar lastig omschrijven hoe het voelde om daar te zijn, de namen van de strijders te zien op de houten gedenktekens, de foto´s van de andere strijders en van Che. Het is een gevoel van diep respect, respect voor de strijders die gestorven zijn voor een doel groter dan zijzelf, die zich opofferde. Tsja maar dat is ook wat de Taliban mannen en vrouwen doen, dat klopt, maar de gedachtegoed is anders in dit geval. Op de een of andere manier kan elke generatie een bepaalde geloof of hoop uit het verhaal van Che halen, iets waarmee zij zich kunnen identificeren. Hoe bijzonder is het om je hoofd te buigen voor een dode die jeenkel kent van de verhalen, van een ideaal. Het voelde niet of een bekende daar lag, het was meer het gevoel van een groot persoon, die geschiedenis gemaakt heeft op een unieke manier en ondanks dat hij een gureilla was (wat niet goed te praten is) heel menselijk was, een dokter, een vader, goed voor de gewone man, een slimme man, een aantrekkelijke man. Heel bijzonder.

Ik heb inmiddels een boek aangeschaft, tijd voorwat meer achtergrond informatie. Na het bezoek aan het graf (Che zijn lichaam is enkele jaren geleden terug herbegraven in Cuba) gingen we naar het ziekenhuis waarzijn lijk tentoongesteld werd aan de rest vande wereld. Daarna de taxi genomen naar La Higuera. Daar de school bezocht (is nu een museumpje) waar hij geexecuteerd was. Ookzijn we naar de plek gelopen (hike van 3 uur) waar hij gevangen was genomen. Het was best vreemd omdat ik de films gezien had herkende ik serieus La Higuera, de plek waar hij gevangen was genomen, etc.Het dorpje bestaat uit 20 huizen ofzo maar de sfeer is heel bijzonder. Naast het feit dat Che en zijn ´kamaraden´ daar geschiedenis gemaakt hebben is de plek opzich een stukje paradijs. Het is echt eenongelofelijk mooie plek. Het was volledig te begrijpendat hetFranse stel die daar een hostel hebben daar gebleven waren.Een geweldige hostel trouwens, Franse bougondische levensstijl gecombineerd met hetBoliviaanse leven.

Om in La Higuera te komen hebben we eerst detaxi genomen van Samaipata naar Mairana. Daar hebben we de bus genomen (geweldig trouwens hoehet openbaarvervoer werkt in Bolivia, een heel verhaal opzich) naar Vallegrande. Vanuit Vallegrande de taxi naar LaHiguera. Het was een grotere uitdagingom van La Higuera weg te komen. Het is niet even de taxicentrale bellen ofzo. Je moet wachten tot dat er toevalligeen taxi komt diemensen naar dat dorpje bracht of je moest liften met locals. Wij deden het laatste. Na 2 nachten in La Higuera kregen we een lift van een local, onze tassen gingen achterin bij de levende kippen, het fruit en weet ik veel wat meer en wij vouwden ons op de achterbank tussen de watermeloenen. We werdennaar Pucara gebracht. Eentroosteloos dorpje waar de buslangskomt richting Villa Serrano.Over die busrit kan ik ook boek schrijven, de omgeving was schitterend (een van de mooisteroutes in Bolivia door de afwisseling in de natuur, cactussen, dichtbegroeide bossen, rivieren, jungle achtige omgeving), de wegen waren dramatisch (de buskantelde op een plek zelfsbijna om!!!), we moesteneen stukje door een rivier met de bus en met enige regelmaat moest het hulpje stenen van de weg halen of juist stenen stapelen zodat de bus over gaten heen kon rijden. Al met al een heel avontuur.We kwamen uiteindelijk veilig aan in Villa Serrano (hulde voor de buschauffeuren zijn hulpje!!!!).Daar 1 nacht gebleven en de volgende dag naar Sucre. Deze rit was beter enhet laatste deelwas zelfsgeasfalteerd, wat een luxe

!

Nu ben ik in Sucre. Ik blijf hier een tijdje, ik heb een dame gevonden die mij privé les gaat geven in de Spaanse taal. Mijn lessen beginnen op maandag, dagelijks 2,5 uur. Ik moet even kijken of het iets is anders ga ik als nog naar een taalschool. Maar zoals jullie wel begrijpen is het economisch stukken aantrekkelijker omop deze manier les tekrijgen. Op dit moment zit ik in eencrappy hostel. Maar maandag verhuis ik naareen hostel met een eigen keuken, common room enzo...Zoveel zin in!!! Kan ik eindelijk mijn eigen ontbijtklaar maken en ´s avonds zelf koken in plaats van uiteten te gaan, boodschappen doen op de markt enzo, en ze hebben hier zelfs 2 supermarkten (dit is zeer opmerkelijk want supermarkten in Bolivia hebben ze eigenlijk niet!).Dus vanaf maandag ben ik voor even inwoner van Sucre. Ik denk voor een week of2 tot 4. In ieder geval tot dat ik confortabel genoeg voel om vrij uit Spaans te spreken. Ik heb echt heel veel zin in deze periode. Sucre is een hele relaxte stad, een beetje eengringo stad (gringo =toerist/niet Boliviaans). Uiteraard ga ik wat activiteiten ondernemen, misschien paardrijden, zeker hiken en naar de lokale markt inTarabucu.

Owja wat ik nog kwijt wil, ik heb gisteren de film The Devil's Miner gezien. Het gaat over de zilvermijn Cerro Rico in Potosi, Bolivia. Deze mijn wordt ook welthe mine that eats men genoemd. De schatting is dat 9 miljoen mensen daar gestorven zijn. De film gaat overeen 14 jarige jongen die in de mijnen werkt om zijn familie (moeder, kleiner broertje en zusje, zijn vader overleed toen hij 2 was) te onderhouden.Een hele hele hele indrukwekkende film. Ruim 800 kinderen werken op dit moment in de mijnen in Potosi, levensverwachting van de mannen in de mijn is 35 tot 40 jaar. Een verschrikkelijk feit. Ik had ongeveer heel de film tranen in mijn ogen en een brok in mijn keel.Ik kan een hele blogverhaal over deze film schrijven. Misschien dat ik dat nog wel doe, zo´n diepe indruk heeft het op me gemaakt. Geen enkel kind zou in deze omstandigheden moeten werken of uberhaupt moeten werken. De jongen in de film zei, ik werk nog 5 maanden in de mijn, dan hebben we genoeg gespaard en kunnen we naar de stad, daar ga ik een baan zoeken die niet zo lastig is. Als ik later groot ben wil ik met mijnfamilieop een mooieplek wonen ergens ver weg vanBolivia. Ik ben altijd nieuwsgierig geweest naar plaatsen die ik niet ken, ik wil Europa zien (lastig te omschrijven hoe ik me voelde toen hij dit zei, een gevoel van schuld en besef dat we zo f*cking geluk hebben dat we geboren zijn waar we geboren zijn). Na de film was de hele zaal gewoon stil. Het duurde even voordat ik weer zin had om te praten en over de film te hebben. Het was te indrukwekkend. Ik zou iedereen aanraden om deze film te kijken! (http://www.thedevilsminer.com/index_new.html) Om een beetje een idee te krijgen van het land waar ik nu in reis. De mijn kan je trouwens als toerist bezoeken. Ik denk dat ik Potosi oversla, ik denk niet dat ik me er confortabel zouvoelen. En hoewel het niet altijd nodig is je confortabel te voelen, dat besef ik, is het denk ik voor mij nietnodig om dit leed met eigen ogen te zien. De mijnen ga ik zowiezo niet in, te claustrofobisch.

Voor nu voldoende zelfbewustwording.Ik ga de zon in, Sucreverkennen.

Ciao Ciao Besos

How to continue travelling @ Cochabamba

Well I am in Cochabamba at the moment. The city isn´t really interesting, lots of shops, students and restaurants, but it doesn´t make my heart go any faster. Though the journey to this city is definetly worth mentioning. I left La Paz at 7.30 and it would take about 7 hours to get to La Paz. Jonothan would pick me up at the bus station. So I was looking forward to that. Everything went well till there suddenly was a major traffic jam.An accident had happened and it took 3 hoursbefore the buscould continue. Well nothing much you can do about that. The funny thing was thatthe Locals where muchless understanding about the delay then me and the Swiss guy I met on the bus.Well the trip continued and we finally left the Altiplano (which is a reallyboring and unattractive part of Bolivia) and got into the mountains. The views where great.Suddenly the bus stopped. They almost runout of fuel and had to find a place totank Diesel. We where in the middel of nowhere withonly some small villages. Finally the found a village which had some diesel.Fillingup the tankwas done in the old way, a hose and funnel. Some people got out of the bus to strech there legs. One old man didn´t realisedthat the tank was filled quickly and the bus took off without him. His friend luckily noticed this and asked the busdriver to stop. I was totally amazed when the other passengers didn´t hadthe faintest notion and they where just shouting VAMOS VAMOS VAMOS (translatedgo, go, go). The poorold mandid geta change to getback into the bus and he got some really nasty looks throwing at him. The Swiss guy and me just laughed. I mean seriously,we already had a delay for 3 hours, who cares aboutanother 10 or 20 minutes. We centrainly didn´t care. The bus driver however felt definetly guilty or something because heincreased the speed. I didn´t really like that because the roads aren´t reallygood and the abyss was quit deep and nearby.But the good news waswe all arrived safely. In the beginning of the evening I checked in the same hostel as my friend Jonothan and we went out for dinnner.

Yesterday we had a full day, we went up to the white Christ statue (which is a copy but alittlebit higher than the statue in Rio, Brazil). The rest of the day it rained. So we watched some movies on his laptop and just chilled out. I had to figure out what to do, going back to La Paz. see Carnaval in Oruro, go to Sucre to start my Spanish lessons or go to Samaipata nearby Santa Cruz). I tried to get a ticket for Sucre today but everything was occupied. I definetly didn´t want to stay another night in Cochabamba so got a ticket for the night bus to Santa Cruz (http://en.wikipedia.org/wiki/Santa_Cruz_de_la_Sierra). I will see from there what I will do. Well this was it for now.

Have fun with the Dutch Carnaval!!!

Eerste indruk Bolivia @ La Paz

Het blijft lastig om je blog up to date te houden. Mijn laatste berichtje kwam van Copacabana wat al weer een hele tijd geleden lijkt. Copacabana was niet heel bijzonder, veel bohemians, muziekanten en dat soort dingen. De eiland Isla del Sol viel eigenlijk best wel tegen. Het was een mooi eiland en er waren wel wat ruïnes maar ik denk dat ik wat te verwend was met mijn ervaringen van Machu Picchu om het echt te kunnen waarderen. Al met al ben ik maar 2 nachten in Copacabana gebleven om daarna naar La Paz te gaan.

Het idee om in mijn eentje naar La Paz te gaan maakte me redelijk nerveus. Onderweg was ik best wat reizigers tegen gekomen die niet echt te spreken waren over de stad. Het zou er smerig, druk en onveilig zijn. Vooral het laatste baarde me lichtelijk zorgen want tsja ik reis nu eenmaal alleen. De rit van Copacabana naar La Paz was overdag. En ik kwam einde van de middag aan in La Paz. In busterminal was hectisch (zoals alle terminals waar ik tot nu toe geweest ben). Ik had al een hostel geboekt dus ik moest enkel nog een taxi zien te vinden. Als je leest over La Paz dan weet je dat je niet zomaar in een taxi moest stappen. In de terminal zette ik even mijn spullen neer om moed te verzamelen, een keer diep adem halen, spullen oppakken, je meest onverschillige en zelfverzekerde gezicht opzetten om vervolgens naar de taxi standplaats te gaan. Er waren verschillende mensen die een rit aanboden maar ik sloeg ze allemaal af. Toen zag ik een taxi waar een stel toeristen uitstapte, die moest ik hebben. Even na gaan of de taxi veilig was, nummer op het dak - check, ID van de chauffeur - check. Dus zo snel mogelijk debeste man aangesproken en 20 minuten laten was ik veilig in mijn hostel. Onderweg zag ik ontzettend veel zwaarbewapende politiemannen. Ik vroeg de taxi chauffeur wat er aan de hand was. Het was een demonstratie van medici´s. De overheid wil dat ze 8 uur per dag gaan werken in plaats van 6. De medici`s willen dit niet dus vandaar de demonstratie. La Paz is trouwens deadministratieve hoofdstad van het land (waar de regeringsgebouwen gevestigd zijn),Santa Cruz is de economische hoofdstad en Sucre de constitutionelehoofstad, dit om het makkelijk te houden.

In ieder geval veilig in de hostel aangekomen kon ik een beetje tot rust komen. Gelukkig had de hostel een eigen menu zodat ik niet uiteten hoefde op de eerste dag. De tweede dag was ik van plan om wat musea te bezoeken. De eerste museum waar ik was (Museo Nacional de Arte). Een paar geweldige kunststukken gezien en ik besefte dat ik moderne kunst (met name tekeningen en schilderijen) toch eigenlijk best heel mooi vind. In dit museum ontmoette ik een Boliviaan die een groep Japanners op sleeptouw had genomen. We raakte aan de praat en hij vertelde dat hij een cursus gevolgd had aan de Universiteit van Wageningen. Hoe toevallig is dat. Hij vroeg wat mijn plannen waren en ik zei dat ik museums wilde bezoeken. Hij zei dat hij de Japanners alle interessante museums in de stad liet zien en hij vroeg of ik me bij de groep wilde voegen. Perfect!!! Dus de rest van de dag opgetrokken met deze groep mensen. We waren nog naar wat kleinere musea geweest. Verder lunchte we op de lokale markt en verkende we de stad. Echt ideaal om een snelle indruk van de stad te krijgen. Tot mijn verbazing is de stad eigenlijk heel overzichtelijk en zijn de belangrijkste dingen op loopafstand.

Wat ik nog interessanter vond was dat er maar 2 miljoen mensen in La Paz wonen. Niet al te veel vergeleken met bijvoorbeeld Lima. Maar de stad is zo veel meer intenser, zoveel drukker en smeriger dan Lima. Ik denk dat vooral de intensiteit te maken heeft met de ligging van de stad. Het ligt in een diep dal, en overal waar je ook kijkt zie je huizen, zelfs als je omhoog kijkt zie je dat de stad zich uitgebreid heeft op de hellingen. Al met al geeft dat een vrij claustrofobisch gevoel. Bovenop de berg rand heb je de Altiplano. Eenenorm uitgestrekt gebieden rond La Paz volgebouwd door mensen die naar La Paz kwamen voor een beter leven. Verder merk je aan alles dat Bolivia arm is, de mensen op straat, de vele kinderen die werken, de straathonden, etc. Maar zoals in elke stad heb je uiteraard ook de rijke, dat zal niemand verbazen.

Overdag kon ik in de stad prima rondlopen en ik heb me op geen enkel moment onveilig gevoeld. De stad intigtreerde me. De winkeltjes, de heksenbuurt (met winkels die gedroogde lama foetussen verkocht), gewoon de hectiek, de smerigheid van de stad en hoe de mensen daarmee omgaan en in leven. Het enige frustrerende aan de stad vond ik dat ik ´s avonds niet over straat kon. Dus dat betekendevoor het donker thuis zijn elke avond weer. Dit beperkt je in de vrijheid. Gelukkig heb ik op 2 avonden mensen gevonden om mee uit eten te gaan, wat een mooie afwisseling was van het eten in de hostel. In en rondom La Paz is vanalles te doen. Ik ben naar Tiwanaku (http://en.wikipedia.org/wiki/Tiwanaku) geweest wat de belangrijkste archeologische site is van Bolivia. Zoals ik al eerder zei vind ik de geschiedenis van de Inca´s en dergelijke zeer interessant. Wat ik onthouden heb van deze trip is dat de Tiwanaku veel langer geregeerd hebben dan de Inca´s en dat ze enorme vakmanschap hadden in het bewerken van stenen, en dat ze geen geschrift kende dus dat geschiedkundige in het duister tasten betreft gewoontes en rituelen. Ondanks dat mensen zeggen dat je na Machu Picchu geen enkele ruïne nog indrukwekkend vond, ik moet zeggen dat ik dit heel interessant vond en zeker de moeite waard was om naar toe te gaan! En en en en waar La Paz ook redelijk beroemd voor is la Camino de la Muerte. De Death Road, de gevaarlijkste weg van Bolivia. Toen ik in La Paz was kreeg ik te horen dat de weg al een aantal jaren afgesloten is voor verkeer en dat het nu enkel door locals en toeristen wordt gebruikt om te downhillen met de mountainbike. Uiteraard moest ik dit ook doen en het was echt fantastisch, je voelde de adrealine door je lijf gaan omdat je de randjes van het uiterste opzoekt. Ik heb een hele CD met video`s en foto´s die ik snel zal proberen te uploaden. Ondanks dat de weg lang niet zo gevaarlijk is al vroeger met al dat verkeer gebeuren er nog steeds ongelukken. Zo was 1 meisje in onze groep onderuit gegaan en kon ze niet meer verder aangezien haar pols dik werd en ze last had van haar ribben. Verder vertelde de gids halverwege dat 1,5 jaar geleden een meisje zich dood gereden had en dat er in totaal 10 dodelijke ongelukken zijn gebeurd met downhillen. Dat maakt je toch wel heel voorzichtig, wat de meeste indruk op mij maakte waren de gedenktekens die je langs de weg zag. Heel confrontrerend!

In totaal ben ik 6 dagen in La Paz gebleven. En om eerlijk te zijn voelde ik me nog niet klaar om verder te reizen. Ik weet niet precies hoe dit is ontstaan, in Lima had ik echt zoiets van oké klaar om de rest van Peru te zien. Maar La Paz boeide me nog me steeds. Toch besloot ik om verder te gaan. Het is namelijk bijna Carnaval in Bolivia en om eerlijk te zijn wil ik dat een beetje omzeilen. Te druk, te veel criminaliteit. Dus besloot ik om mijn trip voort te zetten en naar Cochabamba te gaan. De derde stad van het land, een studentenstad. Volgens de boekjes was er niet veel te doen, maar ik zou daar de Australische jongen (Jonothan) ontmoeten die ik kort in Arequipa ontmoet had. Dus al met al genoeg redenen om er naar af te reizen. Maar wie weet ga ik nog terug naar La Paz. Ik ben er nog niet over uit.

Owja voordat ik vertrok heb ik nog een deel van kleding afgestaan. Waarom vraag je je af? Nou in de hostel had je de mogelijkheid kleren af te staan voor de straatkinderen van La Paz. Normaal gesproken zou ik zoiets niet snel doen, want tsja dan moet je ook weer nieuwe kleren kopen. Maar de stad heeft me op een of andere manier toch wel gegrepen, aangedaan, en ik vond dat het minste wat ik kon doen was wat kleren af staan. Ik heb tenslotte genoeg geld om wat nieuwe dingen aan te schaffen terwijl die kinderen nog minder dan niks hebben. Het doet je wat, het is ongemakkelijk om constant langs bedelaars te lopen waarvan je weet dat zij het zoveel minder hebben dan wij. Het is confronterend en ook een reden om het land en het huidige politieke klimaat beter te leren kennen. Waarom is dit land zo arm? Dat is een vraag die ik me regelmatig stelde en waar ik hopelijk een antwoord op krijg voordat ik naar Chili ga.

Bolivia, Copacabana

Sun, Lake Titicaca and a private room for 2 euro. What more can you wish for. I am planning to stay here in Copacabana for 3 nights. Regaining energy, visiting Islands del Sol and just chill out before I go to the big city of La Paz. Well this was it for now. You are totally up to date. I´m going to have some lunch and enjoy the sun.

Take care there!

Bolivia get ready!

Hi,

It´s me again. As you might know I have lots of writing to do for catching up. Well after Cusco I took one day to recover. Which was seriously needed after the trail and the night out at Mythology. It was with pain in my heart but I had to leave Cusco behind (it´s just to easy to stick around there it´s such a great place that I could have spend like a couple of more weeks).

The next stop was Puno and lake Titicaca. Compared to the amazing city of Cusco and all the great and thrilling adventures was Puno such a horrible town. However I have to honesed that I was biased offcourse. I also didn´t felt that great so all these things made me want to leave Puno fastly. I decided to do a one day tour to visit the Islands Uros and Taquile. In the morning it was lots of rain but in the afternoon the sky cleared and the views where great. The strange things about this lake is that it is so high in altitude that it looks like you can touch the clouds. If you are claustofobia you shouldn´t go there. The clouds are so close. I enjoyed the day trip a lot. I could relax during the boat trip (more then 5 hours), see the nice and special Islands, eat trout from the island which was delicious and just regain some energy again.

However one day in Puno was enough and I booked my bustrip to Copacabana Bolivia.

Pachamama

Hoi Iedereen,

Het is weer een tijdje geleden dat ik geschreven heb. Om even aan te sluiten op het vorige verhaal. Ik heb op 26 Januari de bus genomen naar Cusco. Mijn verwachtingen waren hoog omdat ik enkel goede verhalen van deze plek gehoord had. En uiteraard kwam de datum van de start van de Inca Trail steeds dichterbij!

Op 27 januari om 06:00 ´s ochtends kwam ik aan in Cusco. Ik was behoorlijk brak na de rit van 10 uur. De wegen zijn wel verhard maar het is lang niet zo smooth als in Nederland. Dus behoorlijk wat op en neer gestuiter en weinig slaap. Wat gelijk opviel in Cusco was het weer. Het was koud, je kon gewoon je eigen adem zien!!! Ik stond bijna op het punt om om te draaien terug naar Lima. De taxi chauffeur die me vervolgens naar mijn hostel bracht zette me af voor zeker 5 Soles (wat 1,5 euro is) maar toch, geen leuke start van Cusco. Bij de hostel aangekomen kon ik pas om 13:00 in checken, dus de tijd doorgebracht met ontbijt, tv kijken en een beetje in de binnentuin chillen. Wat me vooral opviel is dat het weer in Cusco onvoorspelbaar is. En dan bedoel ik niet zoals in Nederland. Nee echt onverspelbaar, het kan binnen 5 minuten veranderen. Het lastige daarvan is dat wanneer het bewolkt is, het gewoon stik koud is (wat ook te begrijpen is op 3400 meter hoogte), maar zodra de zon doorkomt is het dan ook gelijk 15 tot 20 graden warmer. Een uitdaging om je daar op te kleden. De volgende ervaring met Cusco was dat ik 2 dagen niet kon pinnen. Waaah redelijk vervelend is dat vooral omdat ik de Inca Trail nog moest betalen. Het blijkt dat je ook met je Creditcard kan pinnen. Nooit geweten maar gelukkig had ik voldoende geld om de rest van mijn tijd in Cusco door te komen.

Dag 2 in Cusco ging ik mee met een wandeltocht door de stad, georganiseerd door jongeren. Cusco is een stad voor jongeren. Je hebt tig plaatsen om te stappen, het eten is prima en de prijzen vallen opzich wel mee. Daarnaast kan je vanuit deze plek geweldige tochten maken. Tijdens deze toch ontmoette ik een Oostenrijkse waar ik de rest van de dag mee op trok. Als lunch had ik de beste combinatie ooit Peruaans/Mexicaans. Ik had Quesadilla met Alpaca vlees. Het was echt super lekker. Voelde me alleen een beetje schuldig aangezien Alpaca´s echt de liefste dieren zijn die je maar kunt vinden.

Het ontmoetten van mensen ging steeds makkelijker. In de hostel kwam ik een Amerikaanse tegen die ik in Arequipa ontmoet had. We besloten om de dag erop te gaan hiken naar de oude Inca reunes.Naar de tempel van de maan. We hadden super geluk met het weer en het kostte ons zo´n 4 uur om de reüne te vinden. Na de toch gingen we eten. Dit keer stond een 100% Peruviaanse maaltijd op het menu, Cavia. Ik was redelijk blij dat ik niet het gehele beestje op mijn bord kreeg. Ik kreeg enkel het middenstuk. Het smaakte best prima eigenlijk, het is vooral het idee dat je een huisdier eet wat veel mensen afschrikt. Maarja na het eten van geiten hersenen in Spanje, Alpaca, kon dit er ook wel bij.

Over Cusco kan ik je nog zoveel meer vertellen, maar dan zou dit verhaal enorm lang worden. De stad is een en al geschiedenis en ik heb er ontzettend veel geleerd vooral over de tradities van de Inca´s en de geschiedenis van de stad. Mijn interesse betreft de (pre) inca cultuur is alleen maar toegenomen. Vooral de Mystiek rond deze cultuur spreekt me enorm aan. We weten er gewoon zo weinig van af. Als je in de stad rondloopt voel je gewoon de verhalen, het verleden. Een bijzondere plek om rond te lopen. Hou je van verhalen en mystiek ga naar Cusco, lees over de Inca´s en laat je meevoeren door dit bijzondere volk.

Genoeg over Cusco, 3 dagen was genoeg om te aclimatisseren. Tijd voor de voorbereiding van de Inca Trail. De dag voordat we vertrokken hadden we een briefing door het bedrijfje waarmee ik de track zou gaan doen. De totale groep bestond uit 2 Briste jongens van mijn leeftijd en ik. Dat was het, een privé Inca Trail. Na de briefing hebben we even samen gegeten om elkaar alvast iets beter te leren kennen. Daarna was het optijd naar bed aangezien we al om 03:00 zouden worden opgehaald.

Oké dan nu over de Inca Trail. Ik ga proberen om er zo goed mogelijk verslag van te doen. Maar ik wil beginnen om te zeggen dat de trail echt fantastisch was, dat ik van elke stap genoten heb en dat ik eigenlijk niet kan uitleggen hoe magisch deze tocht was. Om te beginnen was het gewoon perfect om in het laagseizoen te gaan. Het leek alsof we de enige op de Trail waren, wat onmogelijk is in het hoogseizoen.

In ieder geval Dag 1 bestond uit een trekking van ongeveer 8 uur. Het eerste deel van glooiend omhoog. Na de lunch beklommen we alvast het eerste gedeelte van de Dead Woman Pass. Het eerste deel kon ik de jongens prima bij houden, het tweede deel moest ik lossen. Maar dat was niet erg, onze gids bleef ver achter mij zodat ik het idee was dat ik gewoon alleen door de bossen liep. Ik zal proberen snel wat foto´s online te zetten want omschrijven hoe het eruit zag is onmogelijk. Het oude Inca pad bestaad uit treden (zoals een trap) langs deze treden lopen watervallen. De enige geluiden die je hoorde was van het water, de dieren en mijn ademhaling. Hoe uniek is dat. Na een uur of 8 kwamen we halverwege de berg, daar was onze kampeerplek. We hoefde onze eigen tenten enzo niet op te zetten, dit werd allemaal gedaan door Porters die ons voor 4 dagen vergezelde. Het eten werd ook door hen gekookt. Het zijn kleine, onzettend sterke mannen uit de bergen die de spullen met een razend tempo omhoog brengen. Wij moesten na 20 passen al lossen toen we hen probeerde te volgen. Het uitzicht vanaf de kampeerplek was fenomenaal!!! Beter kan ik het niet omschrijven. We stonden alledrie op de rand van de klif, vol ongeloof kijkend naar de omgeving. We zagen in de diepte de vallei waar we gelunched hadden. Bergen met sneeuw op de achtergrond en wat wolken die het plaatje afmaakte. Denk je alles gehad te hebben nou niet dus. Na het avond eten (eten was echt heel erg goed) gingen we de eettent uit en zagen we dat het helder was. Ik heb nog nooit in mijn leven zo´n sterrenlucht gezien. Het leek of je de hele melkweg kon zien. Ik heb geprobeerd er foto´s van te maken maar die mislukte hopeloos. Het was weer een moment van stilte en met open mond staren naar de lucht.

Dag 2 was weer vroeg op. Zoals de gids al verteld had was de rest van de dagen niet zo zwaar als de eerste. Dit klopte. Na het beklimmen van de Dead Woman Path (zeer leuke foto´s op de top gemaakt) was het enkel afdalen tot de lunch. Daar hadden we de mogelijkheid om te douchen onder het water van de glacier. Ik bedankte vriendelijk maar een van de Britse jongens waagde erop. Hij gaf toe geen adem te kunnen halen toen hij onder het water stapte, niks voor mij dus. De tweede deel van de dag werd het wat meer bewolkt en we eindigde in de wolken op onze tweede kampeerplek. Het ritueel was hetzelfded, slaapzak uitrollen, wachten op avond eten, praten, muziek luisteren, verhalen aanhoren van de gids (en je afvragen wat nou waar is en wat niet) en vervolgens slapen.

Dag 3 was een uitslaap dag. Om half 8 werden we wakker gemaakt. Eerst rustig ontbijten, een foto maken van de Porters (was het enige moment waarop ze er tijd voor hadden) en daarna relax aan de wandel. Het was eventjes berg op en daarna bergafwaarts. Volgens de gids 700 treden. Tijdens het afdalen kwamen er nog wat interessante onderwerpen aan bod zoals religie, relaties, reizen. Daarnaast deden we nog wat drankspelletjes, alleen dan zonder de drank uiteraard. Zo kwamen we de tijd goed door. Toen we net bij onze kampeerplek waren begon het te gieten. Precies op tijd zeg maar. Rond half 5 klaarde het op en gingen we nog een Inca plek bezoeken vlak bij het kamp (Owja tijdens de gehele rit nog tig Inca sites gezien met elk een ander verhaal. De gids vertelde bij bijna elke plek wel een mooi verhaal. Ik hou het op verhaal want het is niet te zeggen wat fictie en wat non-fictie was) . Het uitzicht weer Fenomenaal!!! Meer kan ik er niet van maken, de groene bergen, de watervallen, de rivier in de vallei. Het complete plaatje. Elke hoek die je om kwam wilde je gewoon een foto nemen. Maar om eerlijk te zijn kan zelfs een foto niet laten zien hoe bijzonder deze plekken op de Inca Trail zijn.

Dag 4, tijd voor Machu Picchu. We werden om 03:40 gewekt. En om half 5 liepen we over het laatste deel van de Inca Trail (sommige delen van de trail zijn nog 90% origineel). Het was meer een race om voor de andere groepen boven te zijn. En dat lukte. We waren als eerste volledige groep boven bij de SunGate. En we hadden wederom geluk met het weer. De lucht was helder wat betekende dat we Machu Picchu beneden ons konden zien liggen. Wat een machtig gevoel was dat. Het was een mooi moment waarop iedereen stil werd en gewoon genoot. Ik kan me voorstellen dat de vroegere Inca´s naar die plek kwamen om te mediteren, wat een uitzicht. Daarna was het nog even een stukje naar beneden om in Machu Picchu aan te komen. Het uitzicht bleef fantastisch, de bergen alles het was EPIC! Er waren al wat toeristen, allemaal netjes gekleed, schoon enzo. Kwamen wij er tussen door met smerige schoenen, bezweette kleren en 3 dagen zonder douche. Toch voelde we ons (ja we waren het alledrie hier zo duidelijk over eens) zo ontzettend machtig. Het leek of wij hier toch iets meer thuis hoorde dan de toeristen die de bus hadden genomen. Dat wij het iets meer verdiende. Een raar gevoel eigenlijk. Na onze tassen te hebben afgezet kregen we een rondleidig door onze gids. Vooral het begin was interessant. Hij vertelde over de tempels, dat de Spanjaarden deze plek nooit ontdekt hadden en dat niemand precies weet wat Machu Picchu nu eigenlijk voor diende. Het zijn enkel theoriën. Toen we halverwege waren (het was 10 uur ´s ochtends) liet de gids ons alleen. Ik trok de rest van tijd op met de jongens. We waren het erover eens dat de Inca Trail zoveel meer toevoegde aan deze plek, gewoon een soort begrip wat je krijgt voor Machu Picchu die je zonder de Trail niet zou hebben. Verder was het ook zeker zo dat de toch er naar toe net zo magisch was als het er zijn. En dat voor de natuur, de bergen adembenemend waren. Het tweede deel van Machu Picchu liepen we eigenlijk snel door heen. Zonder gids zijn het eigenlijk maar een hoop stenen. We besloten nog 1,5 uur te lopen naar Aqua Calientes, want tsja wat doet 1,5 uur er nog toe na zo´n tocht. We hadden lunch in Aqua Calientes en daarna namen we de trein en bus terug naar Cusco.

We waren rond 20:00 terug in Cusco en besloten toch nog maar even opstap te gaan. Uiteindelijk lag ik rond 05:00 op bed. Helemaal gesloopt maar wat een fantastische ervaring.

Tsja zoals ik al zei het is lastig uit te leggen hoe enthausiast ik ben over deze trail. Ik ben zo blij dat ik besloten heb de klassieke inca trail te doen. Mocht je ooit die kant op ga doe het (je moet wel redelijk in gezonde toestand zijn). Het is elke dollar waard. Wij hadden geluk met het weer daarvoor bedankte we elke dag weer Pachamama (moeder aarde), ze was erg goed voor ons deze trail en we hebben alle geluk van de wereld gehad met de uitzichten die we gezien hebben. Het eten was super goed, de gids vertelde boeiende verhalen en uiteraard scheelt het ook als je een goede groep hebt. Nogmaals vooral de views waren bizar. Zo ontzettend mooi, groen, de wolken als of het voor ons zo gemaakt was. Alles viel gewoon op zijn plek tijdens deze trail hoe fantastisch is dat! Het is alles en zoveel meer waarop ik had durven hopen. Ja ik ben er totaal lyrisch over.

Ik ga proberen om wat foto`s te regelen. De laatste dag van de track was mijn camera leeg. Als het goed is krijg ik nog een zooitje foto´s van de jongens (meer dan 300), dus die zet ik erop zodara ik ze heb.

Compleet afzien!!!

Vandaag is de laatste dag in Arequipa, mijn bus richting Cusco vertrekt pas om half 9 deze avond, een mooie gelegenheid om mijn blog bij te werken.

Het laatste bericht kwam van Huacachina. Om eerlijk te zijn had ik het na de eerste dag al gezien. De duinen zijn geweldig mooi maar het plaatsje zelf heeft weinig te bieden, het is een Party Place, met ontzettend veel toeristen. Een plek die ik waarschijnlijk meer gewaardeerd zou hebben na wat langer gereisd te hebben. Mijn plan was om na mijn excursie van de Ballestas eilanden alvast mijn reis richting Nazca te plannen. Ditin plaats van 3 nachten in Huacachina te blijven. Maar plannen zijn er om gewijzigd te worden zo ook deze.

Ik zal bij het begin beginnen. De eilanden waren zeer indrukkwekkend. Ik heb nog nooit zoveel vogels, pinguins en zeeleeuwen bij elkaar gezien. Als je in de buurt van de eilanden komt ruik je gewoon de ammoniak lucht van al de dieren die er leven (een bekende geur voor iedereen die met vogels werkt). Voordat de trip begon kregen we een flyer uitgereikt met daarop de do's and dont`s. Voor de dierenkenners onder ons een duidelijk iets, niet schreeuwen, klappen of op welke manier dan ook de dieren stress aanjagen. Helaas was onze gids meer uit op spectaculaire foto`s, wattotaal tegen het advies op de flyer indruisde(bijvoorbeeld: schreeuwde hij PINGUINO, PINGUINO bij het zien van de eerste pinguin op het eiland; en OPEN YOUR MOUTH, OPEN YOUR MOUTH, gepaard met klappen, naar een mannetjes zeeleeuw die lag te zonnen op de rots). Dit was het eerste moment in Peru dat ik me daadwerkelijk geërgerd heb aan iets of iemand. Ik denk dat dit komt door mijn dierwelzijn achtergrond, want niemand anders in de boot leek zich ongemakkelijk te voelen bij de situatie. Ik heb me op de terugweg dan ook serieus afgevraagd of ik in dit geval misschien de snob ben (deze gedachtegang kwam mede door het boek Platic Panda`s van Bas Haring dat ik gelezen heb voordat ik vertrok). Toch heb ik nog steedsde overtuigingdatwanneerje inde leefomgeving van een ander bevind (mens of dier), dat je dit behoort terespecteren en je je behoort tegedragen naar de leefregels van de ander. De boottocht duurde ongeveer 2 uur, ondanks de gids heb ik echt wel genoten van de dieren en hun leefomgeving. Het is vrij opmerkelijk dat zoveel dieren zo dicht bij elkaar kunnnen leven.

Terug in Huacachina werd ik aangesproken door een van de jongens van de Travel Agencies, die overal in het plaatsje te vinden zijn. We raakte aan de praat en hij gaf me een mooie prijs voor de Sandbuggy/Sandboarding tour in de duinen voor diezelfde avond. Ik was eerlijk gezegd lichtelijk cynisch over deze tour, hoe speciaal kan het nou eenmaal zijn als echt IEDEREEN deze tour doet. Maar ik kom volledig terug op deze gedachtegang. Het was fantastisch!!! En dat is niet overdreven, ik had een tour voor 2 uur. De duinen waren inmens en voor het eerst begreep ik eenbeetje wat de mannen en vrouwen van de Dakar rally moeten doorstaan. Als je de duinen niet kent rij je jezelfhardstikke dood, zo simpel is het.De uitdaging is dat je niet ziet wat er zich achter een duintop beving. In sommige gevallen is het gewoon een zandvlakte, maar in andere gevallen is het een steile helling. Als je in het laatste geval iets te fanatiek over detop gaat dan wordt het koppeltjeduikelen...Het was echt heel spectaculair. De Sandboarding was ook zoveelcooler dan ik verwacht had (wist even geen andere zelfstandignaamwoord). Je hebt 3 manieren om de duinen af te gaan, zittend, liggend op je buik of staand. Ik koos voor liggend aangezien ik nog nooit op een board gestaan had en graag al mijn botten wilde heelhouden. Ik heb foto`s gemaakt van de hoogste duin waar we afgingen, ik zal deze nog proberen te uploaden, het ging echtinmens hard. Dit kon je zelf regelen, als je jebenen wat omhoog bracht dan werd de snelheid hoger.Na het Sandboarden was het de zonsondergang aanschouwen in de duinen en daarna aan de PISCO SOUER (echt ik ga dit drankje importeren zodra ik terug ben in Nederland, zo lekker!!!). De dag erop ben ik samen met een jongen van de Travel Agency naar Ica geweest. Een treurig stadje waar de schade van de aardbeving van een aantal jaar terug nog goed zichtbaar was.

Afzien Deel 1:
De dag erop was het tijd om naar Nazca te gaan. Nu kan ik de titel wat beter verklaren, het was afzien. Zoals jullie allemaal weten heb ik een hekel aan vliegen. Nu werden we in een vliegtuigje gezet met 4 toeristen (inclusief mijzelf) en 3 piloten. De turbelentie viel gelukkigmee en ik heb bijna alle figuren kunnen zien. Het was vooral in het begin lastig om ze te vinden omdat je eigenlijk niet weet waar je naar kijkt.De woestijnoppervlak (een van de droogste ter wereld) is vol met lijnen en figuren die door de Nasca's zijn aangebracht. Het was bizar om er overheen te vliegen. Het was een wens van me die uitgekomen is. Ik heb geprobeerd zoveel mogelijk foto`s te maken maar vooral aan het einde van de 30 minuten durende vlucht werd dat een uitdaging. Het draaien van het vliegtuig werd me iets te veel, maar ik heb me groot gehouden . Recht voor je uitkijken en concentreren op de piloten. Toen we op de grond waren had ik ongeveer de rest van de dag nodig om uit te brakken.Werkelijk, dezevlucht zal ik nooit meer vrijwillig maken, maarik ben wel super happy dat ikhet ervaren en gezien heb. Deze kan afgevinkt worden van mijn lijstje

.

De Nasca dagwas vrij pittig. `s Ochtends vroeg op om de lijnente zien, om 11 uur de vlucht en dan vervolgens tot 21:00 wachten op de bus richting Arequipa.Dit was mijn eerstenachtrit en het beviel prima. Tot mijnverbazing waren niet alle wegen geasfalteerd(de verbindingNazca - Arequipa is een veel gebruikte verbinding). Ondanks datging de rit prima en kwam ik redelijk fit aan in Arequipa. In Arequipaheb ik al snel mensen leren kennen om de stad mee te zien. En ik heb me over laten halen om El Misti te beklimmen (http://en.wikipedia.org/wiki/El_Misti).

Compleet Afzien Deel 2:
Waar ik dacht dat vliegen over de Nasca lines afzien was, wasdeze klimonbeschrijfelijk zwaar. Een uitdaging voor mezelf. Niet alleen om op de eerste dag 1000 meterteal hikend te stijgen naar het basiskamp maar ook om vervolgens tegen de gids te zeggen dat je niet mee gaat naar de top omdat jeer gewoon niet klaar voor bent. Een leerzaam moment. Een korte omschrijving van de klim. We startte op 3500 meter omdaarna te stijgen tot 4500 meter. Dit kostte ons ongeveer 7 uur. Het is ongeloofelijk wat deijle lucht doetmet je fysieke gesteldheid. Nu ben ik niet volledig afgetraind maarik ben wel redelijk sportief ingesteld. Het was dan ook in het begin vooral frustrerend dat je sneller wilt, aansluiting wilt houden met de voorste groep maar dat het gewoon niet lukt om sneller te gaan. En dit is niet een gevalletje van aaah even op je tandjes bijten. Je moet je overgeven aan de berg, aan de lucht en aan je fysieke gesteldheid.Het bereiken van het basiskamp was echt een overwinning op mezelf.Ik merkte wel dat ik me niet helemaal goed voelde en ik begon steeds meer hoofdpijn te krijgen, wat een duidelijk teken is van hoogteziekte. We werden om 01:00 gewekt voor het tweede deelvan de beklimmennaar de top van devulkaan.Ik heb toen besloten in het basiskamp te blijven omdat ik geen risico wilde nemen met mijn hoogteziekte en ook omdat ik de andere hikers niet wilde dwarszitten,stel dat ik weer af moest dalen.Gelukkigheb ik erna nogredelijk geslapen. Rond een uur of 11, toen de andereweer terug waren, was ik zodanig geacclimatiseerd dat ik de klim wel aandurfde maar dat ging uiteraard niet meer. Op de weg terug had ikgemengde gevoelens. Zoals jullie wetenwil ik altijd winnen en heb ik een hekel aan om mijn zwakte te erkennen laat staan uit te spreken. Maar nu was ik verslagendoor een berg. En om eerlijk te zijn had ik er wel vrede mee (deklim was super mooi, ontzettend heftig, en zelfs ondanks dat ik de top niet gehaald had zeker bevredigend).
Toen we terug kwamen bij de hostel vertelde ik aan een van de medewerkers wat er gebeurd was. Ze zei ow dat is helemaal niet erg, de eerste keer dat je op zulke hoogtegehiked heb. Het is al super knap dat je het basiskamp bereikt hebt. Dat was wel een opsteker.
Het afdalen was trouwensgebeurd in ongeveer 2 uur. Het was een heel apartgevoel. Als je diep ademhaalde leken je longen weer uit te zetten naar normaalvolume. Alsof ze door de hoogte vacuum gezogen waren.
Een unieke ervaring, zowel fysiek als mentaal en een goede voorbereiding op Macchu Picchu en Bolivia.Ik denk dat ik vooral mentaal veel geleerd heb, het afzien, het opgeven en tochhet gevoel van trots tehebben, terwijl ik van te voren het als falen gezien zou hebbenals ik de top niet zou bereiken.De les was dat het erom ging wat ikpersoonlijk fysiek enmentaal aankon. Niet zozeer de prestatie vergelijken met die van andere (iets wat ik normaal gesproken altijd doe) maarde prestatie vergelijken met jeeigen prestatie dusver. Iets omtrots op te zijn.

Een heel verhaal maar nu zijn jullie weer op de hoogte. Ik ga proberen mijn foto`s te uploaden. Ik ga zo even lunchen om daarna mijn eigen reisdagboek bij te schrijven want ook daar heb ik nog geen tijd voor gehad. Volgende stop is Cusco en de Inca Trail (next thing on my to do list). Daarna ga ik naar het zuiden, Puno, om vanaf daar de oversteek te maken naar Bolivia. Met een beetje geluk tref ik daar een mede reizigerdie ik hier in de hostel heb leren kennen om de eerste week van Bolivia mee door te brengen.

Ciao Ciao